Fjala "taiji" është një term i lashtë filozofik taoist që simbolizon ndërveprimin e yin-it dhe yang-ut, të cilat janë shfaqje të kundërta të të njëjtave forca në natyrë. Mund t’i mendojmë yin dhe yang si të kundërta plotësuese - secila domosdoshmërisht mbështetet dhe lind tjetrën. Për shembull, një teori themelore e Taijiquan është se fortësia vjen nga butësia dhe shpejtësia vjen nga ngadalësia. Në praktikën Taiji, theksi vihet në relaksimin e trupit dhe qetësimin dhe përqendrimin e mendjes. Lëvizja e formës Taiji kryhet ngadalë, duke theksuar qëllimin, mekanikën dhe saktësinë e lëvizjes. Duke praktikuar në përputhje me parimet e Taiji-së të butësisë dhe ngadalësisë, praktikuesi do të fillojë në mënyrë paradoksale të përjetojë një cilësi të fortësisë dhe forcës dhe efikasitetit të lëvizjes që ndryshon dukshëm nga ajo e aftësisë së zakonshme natyrore.

Artet marciale të Kinës kategorizohen zakonisht si "të brendshme" ose "të jashtme". Taijiquan minimizon forcën brutale dhe aftësinë natyrore dhe thekson aftësitë motorike të mësuara, edukimin dhe grumbullimin e fortësisë përmes butësisë, dhe kështu konsiderohet një art i brendshëm ushtarak. Artet e tjera të brendshme marciale të njohura përfshijnë Xinyiquan, Baguazhang dhe Yiquan. Klasifikimi i një arti veçanërisht si i brendshëm ose i jashtëm është i dobishëm në përshkrimin e praktikave fillestare të trajnimit për fillestarët, por në fund të fundit është një thjeshtim i arteve marciale.

Ndërsa Taijiquan u krijua fillimisht si një art marcial, ai është gjithashtu një art holistik që zhvillon dhe informon jetën e dikujt. Përbërësit fizikë, mendorë dhe shpirtërorë janë të gjithë përbërës të praktikës së tij. Kjo duhet të kuptohet plotësisht për të kuptuar kompleksitetin e Taijiquan, për të arritur nivele të larta aftësie dhe për të marrë përfitimet e plota të praktikës. Ekuilibri i yin-it dhe yang-ut, që është një teori qendrore e artit, shpjegon lidhjen e aspekteve shpirtërore (yin dhe të brendshme) dhe ushtarake (yang dhe të jashtme).

Unë gjithashtu do ta karakterizoja Taiji-në si një art i gjallë dhe në rritje. Ai nuk është statik ose i kufizua në traditat dhe kuptimin e brezave të kaluar, por vazhdon të pasurohet nga depërtimet e menduara të secilit brez të njëpasnjëshëm. Më tej, si me të gjitha format e artit, Taiji në fund të fundit është një përvojë thellësisht personale dhe shprehje e ndjenjave, pikëpamjeve dhe të kuptuarit të jetës. Shpirti i brendshëm i dikujt jo vetëm që ushqehet dhe formësohet nga praktika Taiji, por gjithashtu pasqyrohet natyrshëm në praktikë.

Grumbullimi i përvojës kineze e praktikuesve të shëndetit prej disa mijëra vjetësh mund të ndërthuret me zhvillimet më të larta në shkencën natyrore sot - thjesht duhet të jesh mjaft i hapur për të menduar nga një perspektivë holistike.

Si të kupojmë qasjen holistike që kanë kinezët për shëndetin? Një hap i parë është të studiojmë se si njerëzit e kuptojnë trupin, si i kultivojnë energjitë e tyre jetësore. Për mua, një "pikë hyrjeje" në qytetërimin kinez ka qenë “Taijiquan”. Kam mësuar një formë të këtij arti nga të moshuarit në park. Kjo gjithashtu ka pasuruar perspektivat e mia teorike mbi pikëpamjet tradicionale kineze të botës.

Historia e Taijiquan është e ndërlikuar. Disa thonë se e ka origjinën nga Neo-Konfucianizmi dhe Taoizmi. Sot, Taijiquan praktikohet në të gjithë botën. Si një praktikë e gjallë që kryejmë me trupin tonë, pavarësisht nëse jemi nga Kina ose jo, Taijiquan është bërë prej kohësh një pjesë e kulturës botërore.

Në Gjermani, studimi i arteve marciale të Kinës nisi në fund të viteve ‘60. Frymëzimi i parë erdhi nga filmat e Bruce Lee. Në vitin 1978, Deng Xiaoping tha "Taijiquan është stërvitje e mirë!" Disa të rinj gjermanë nisën të kishin interes për Taijiquan që nga fillimi i viteve ‘80. Taijiquan është më shumë se një formë e meditimit në lëvizje, gjithashtu mishëron parimet themelore të mjekësisë kineze, por natyrisht është marrë nga artet marciale kineze. Kjo ka çuar në një kuptim më të mirë praktik të parimeve të arteve marciale kineze. Po kështu, Mjekësia Tradicionale Kineze nisi të përvetësohej në Gjermani rreth viteve ‘80 dhe është zhvilluar vazhdimisht.

Një nga miqtë e mi në Gjermani, Dr Johann Boelts, ishte drejtuesi i Projektit për Metodat dhe Konceptet Tradicionale Kineze të Shërimit (PCTH). Ky projekt ka ekzistuar për shumë vite në Universitetin e Oldenburgut Ishte i vetmi institucion universitar i bazuar në praktikë në këtë fushë në të gjithë Evropën Qendrore. Kur studioja filozofi dhe shkenca humane, unë shfrytëzova rastin për të mësuar nga ekspertët kinezë të shëndetësisë të cilët kishin vizituar Oldenburgun në atë kohë. Njerëz nga e gjithë Gjermania morën diploma universitare në format kineze të shërimit dhe formave të vetë-kultivimit të lidhura me lëvizjen e trupit.

Rruga e Dr. Boelts nisi gjithashtu në vitet 1980 me studimin e Taijiquan në fillim. Ai më vonë botoi disa libra të rëndësishëm mbi kuptimin kinez të mjekësisë. Kur ndërroi jetë shumë herët, ai la një trashëgimi në këtë drejtim. Shumë libra tepër profesionalë janë në dispozicion në Taijiquan por edhe forma tradicionale të Qigongut, akupunktura etj. Në vendet jashtë Kinës sot ka plot video për ata që dëshirojnë të mësojnë "artin kinez të lëvizjes së trupit" për një shëndet më të mirë. Taijiquan dhe artet e ngjashme ushtrimore kineze ofrojnë një plotësues të dobishëm të perspektivës sonë kulturore, ato u sigurojnë gjermanëve një pamje të re dhe të dobishme të trupit tonë. Në kontekstin e arsimit para-modern evropian, trajnimi fizik nuk luajti asnjë rol. Të gjithë “Shtatë Artet Liberale” të sistemit tradicional universitar evropian ishin disiplina thjesht mendore. Trupi dhe mendja nuk ishin shumë të integruara. Kjo pikëpamje ka origjinën nga përvoja e formave joadekuate të mjekësisë, por edhe nga filozofia neoplatonike dhe interpretimi i fesë.

Që nga epoka e hershme moderne, trupi është keqkuptuar si një makinë (duke filluar me Dekartin). Në fillim të shekullit të 19-të, "babai i gjimnastikës" Friedrich Ludwig Jahn (1778-1852) më në fund shpiku gjimnastikën artistike moderne. Ideja ishte për të forcuar rezistencën e trupit ndaj sëmundjeve. Ndërsa kthehej prapë në traditën e sportit dhe stërvitjes fizike të Greqisë së lashtë nga njëra anë, Jahn, nga ana tjetër, vendosi ushtrime mekanike dhe të cilat mund të kryhen vetëm me aparate.

Në Kinë, gjendja fizike, mendore dhe emocionale e qenies ka qenë gjithmonë më e ekuilibruar në raport. Për një konfucian të vërtetë, trupi i tij / saj nuk është pronë e tyre private. Dikush duhet ta respektojë në mënyrë rigoroze, sepse është një enë e paraardhësve të dikujt. Ato janë mishëruar në formën e vitalitetit dhe pamjes së vet.

Kjo pikëpamje ka munguar gjithmonë në Evropë. Edhe kinezët modernë pa interes për pikëpamjet tradicionale të botës janë akoma shumë të kujdesshëm për të mos shtuar peshë dhe për të qetësuar trupin.

Duke praktikuar Taijiquan mësojmë: natyra dhe universi nuk njohin lëvizje këndore! Gjithçka rrjedh dhe bazohet në dinamikë të rrumbullakët dhe të lakuar, spirale, bazuar në ndryshimin e modeleve të tensionit dhe relaksimit, të organizuara në polet e kundërshtimit dhe korrespondencave të ndërsjella. Të jetosh do të thotë të mbash ekuilibrin e duhur në të kundërtat ritmikisht të alternuara. Kjo korrespondon në mënyrë të përkryer me konceptin kinez të yin-yang.

Pikëpamjet e lashta dhe themelore të Taijiquan kanë potencial të madh për të ardhmen tonë. Si një trashëgimi e rëndësishme kulturore kineze, Taijiquan jo vetëm që duhet të ruhet, por gjithashtu duhet të zhvillohet më tej. Mund të lidhet me shkencën moderne dhe fushat e biologjisë kuantike dhe biologjisë teorike. Duhet të kemi një mendje më të hapur për të përqafuar një epoke të re të shkencës në të cilën mund të ndërthurim përvojat e traditave të lashta me njohuri të reja.