Piktori Arben Kristani gjatë punës krijuese (Foto CMG)

Arti për mua është në fillim mendim pastaj është estetikë, pastaj është bukuri, është edhe magji. Nëse të gjithë këto elemente fillon edhe i ndërthur, për të nxjerrë atë që është më e mira e botës tënde të brendshme mund të bëhet e dashuruar nga pjesa më e madhe e njerëzve.

Tek çdo fëmijë ekziston një talent i caktuar, por tek mua pjesa e pikturës, e vizatimit ishte më e fortë. Unë kam dajën tek i cili kam marë indiciet e para. Ai vizatonte dhe pikturonte mirë dhe sa herë që unë isha në atë moshën e vogël kërkoja që gjënë e parë kur takohesha pas një kohe të caktuar, në pushimet e verës, i kërkoja të më vizatonte dhe shikoja gjithë elementet e parë. Pastaj pasi e shikoja me vëmendje të madhe, sesi t’i përpija ato që doja, filloja punoja vetë. Me kalimin e kohës puna më bëri që të kuptoja që jeta është një aktivitet në të cilën ti duhet të kesh aftësinë dhe forcën që ta mbushësh. Ka boshllëqet e veta dhe në momentet kur këto boshllëqe të dalin përpara ti duhet që t’i anashkalosh dhe ajo që i bën t’i anashkalosh është pjesa me të cilën ti mbush kohën tënde të punës. Dhe duke kërkuar sa më shumë në pjesën e kohës tënde të punës ato gjëra që ti kërkon dalin vetë.

Pikturë e A. Kristanit (Foto Facebook)

Arti është kërkim për mua. Unë kërkoj më shumë tek vaji. Është më i ngjeshur. Ka më shumë potencë. Punoj në të gjitha llojet e stileve, edhe në akuarel, edhe në akrelik, me vizatimin me laps dhe me grafikë por vaji më tërheq më shumë sepse ndoshta aty kam më shumë mundësi, ose kërkoj më shumë për të gjetur, ndërsa tek akuareli është teknikë e vështirë por ngaqë e kam ushtruar si shplodhje pasi punoja shumë me vajin kam arritur që të kem një ngritje të dëshirueshme dhe atë gjithmonë e shoqërojë pasi mërzitem me vajin, pasi kam një kohë të caktuar që punojë dhe lodhem, ndjej lodhje, akuareli është një shplodhje, ose siç thotë një miku im vaji ëhstë një kostum ndërsa akuareli është një këmishë.

Shpesh ka momente që s’të bën të fillosh nga puna, megjithëse unë atë mundohem ta mund. Është një fjalë japoneze që thotë: “Mund minutën e parë të dembelizmit”. Dhe vërtetë po u fute pastaj tek pjesa e të punuarit gjithë koha ikën e nuk e kupton. Megjithatë unë punoj dhe mundohem që atë momentin kur jam i mërzitur, të të them mënyrën time të teknikës në të punuar: më ngelen shpesh bojëra, tubetat që janë gjysëm ose në fund, e për të hequr atë nervin ose negativitetin, ato të gjitha i mar me spatula dhe me forcë i nxjerr dhe puna më e madhe dhe më me inat është piktura e madhe e ndarë në dy pjesë, dhe ajo është e gjitha shprehje e një nervi të plotë, dhe e kam punën time më të dashur, në kuptimin edhe të idesë, edhe të botës shpirtërore.

Pikturë nga Arben Kristani (Foto Facebook)

Të shprehësh botën tënde shpirtërore në një telajo është energji. Nëse kjo energji është e akumuluar dhe ti kërkon që atë ta shprehësh fortë ajo ashtu do të shprehet. Siç janë gjithë punët të cilat nuk janë njësoj. Nëse në një fushë me lulëkuqe ndihesh që e dashuron dhe do që ta bësh bukur, ajo del bukur. Në një momet tjetër kur ti vete për t’u përballur me natyrën, për të gjetur një peisazh dhe nuk e gjen atë që ti dëshiron ajo shprehja jotë në tablo nuk do të jetë në energjinë e plotë për të shprehur gjithë botën tënde në telajo.

Çfarë duhet të përmirësoj? Atë mendojë në vazhdimësi për punët e mia, përshembull ka momente që duket sikur mund të përsërisësh gjëra edhe këtu nuk arrin që të pajtohesh me atë dhe nëse fillon edhe përsërit diçka atëhere edhe shprehja jote nuk është aq e fortë. Fillon të futësh mendjen në punë për të bërë diçka që nuk e ke bërë deri më sot. Megjithëse është shumë e vështirë për të gjetur diçka që nuk është bërë, sepse shpesh herë, po të hapësh dhe po të futesh dhe rastësisht në google, teknologjia është bërë aq e pranishme, të kërkosh diçka është e pamundur të mos gjesh një gjë të ngjashme. Megjithatë ajo është pjesë që të ndihmon për të shprehur emocionet, por kur e ke ti dhe këtë e gjen nga vetja kjo është gjë e mirë, pavarësisht se kush mund ta ketë bërë.

Peizazh i piktorit Arben Kristani (Foto Facebook)

E quaj veten të realizuar, por edhe nëse do të ishte më keq ose më mirë përsëri jam shumë i kënaqur që mënyrën me të cilën Zoti më ka ndihmuar për të ecur në rrugëtimin tim nuk besoj se do t’i hiqja ose do t’i shtoja ndonjë gjë tjetër. I kam kaluar të gjitha periudhat, që të fëmijërisë me vështirësitë e veta; të rinisë me kërkesat, me padituritë, me dëshirat, me kërkesat për të arritur, të gjitha këto ishin, janë pjesë e bukurisë së jetës që kërkon. Sa realizon? Njeriu duhet të jetë i lumtur me pjesën e asaj ç’ka dhe ç’gëzon sa ka realizuar. Nëse është ngjitur një shkallë më lartë nga pjesa e paraardhësve të vetë besoj se duhet të jetë i lumtur.

Nëse jeta ime do të ishte një pikturë dhe unë duhet të zgjidhja stilin me të cilin duhet ta punoja këtë pikturë të jetës sime do të zgjidhja stilin ekspresionist, sepse ka një larmi ngjyrash, ka impression, ka dritë, ka ajër, ka ngjyra të cilt krijojnë një lloj lëvizje. Mua më pëlqen shumë të lëviz, të mos qëndrojë në vend.

Jerida Sakaj