Foto nga VCG
Larg valëve përplasëse dhe ajrit të kripur të detit, Jiang Shengguo është i zënë duke ekzaminuar me kujdes karkalecat e bardhë të Paqësorit, që ai rrit në një pellg në Wuqia, një vendbanim i qytetit Kuqa, i cili ndodhet vetëm 100 km larg nga shkretëtira më e madhe e Kinës, Taklimakan.
I ndodhur në brendësi të kontinentit Euroaziatik, Rajoni Autonom i Xinjiang Ujgur, në veriperëndim të Kinës, është pika më e largët nga çdo vijë bregdetare. Pavarësisht klimës së thatë dhe shkretëtirave të shpërndara në të gjithë territorin e tij, rajoni i gjerë gëzon çuditërisht kushte të shkëlqyera për rritjen e kulturave detare. Me mbi 3 milionë hektarë zonë ujore të përshtatshme për kultivimin e peshkut, rajoni ofron një hapësirë të gjerë që është rreth pesë herë më e madhe se qyteti i Shangait.
Jiang është një nga shumë mbarështuesit vendas që hyjnë në fushën e ofrimit të ushqimeve të freskëta të detit, edhe pse ai është qindra milje larg nga vija bregdetare.
Rreth 40 pellgjet e tij mund të prodhojnë një prodhim vjetor prej rreth 25 tonë karkalecash të bardhë të Paqësorit, ose karkaleca me këmbë të bardha, një specie karkaleci me origjinë nga Oqeani Paqësor lindor.
Për më shumë se një dekadë, Jiang ka punuar si tregtar veshjesh, duke udhëtuar në të gjithë vendin. Gjatë udhëtimeve të tij, ai ka pasur mundësinë të shijojë gatimet e shijshme të detit në qytete të shumta bregdetare.
Foto nga VCG
Sa herë që shikonte rezervuarët e qelqit të mbushur me ushqime deti të gjalla jashtë restoranteve, ai nuk mund mos të pyeste veten: “A mund të kultivojmë ushqim deti në Xinjiang”?
Vite më parë, Jiang, një biznesmen i zgjuar, hasi në një mundësi të mundshme. Produktet e freskëta ujore, të dërguara nga jashtë Xinjiang, shiten jashtëzakonisht mirë në tregjet në Kuqa, pavarësisht çmimeve të tyre të larta. Me këtë pasqyrë, Jiang vendosi të ndërrojë fokusin e tij të biznesit.
Sfidimi i gjeografisë nuk është diçka e vogël. Uji ishte elementi i parë që paraqiti sfida për këtë mundësi biznesi. Jiang ftoi ekspertë nga Universiteti Tarim dhe Universiteti i Oqeanit i Kinës, për të testuar cilësinë e ujit në Kuqa. Përfundimi i tyre ishte se ia vlente të provohej, por uji lokal është shumë i fortë dhe shumë alkalik për kulturën detare dhe ka një përqindje të pabalancuar të mikronutrientëve. Kjo do të thoshte se krijimi i ujit artificial të detit do të ishte një detyrë e vështirë.
“Kripësia e ujit lokal është vetëm 5 g/kg”,- shpjegon Jiang. Sipas tij, shifra është shumë e ulët, pasi uji i detit zakonisht ka një kripësi prej rreth 35 g/kg.
“Për të zgjidhur këtë problem, ne duhet të kultivojmë produkte që mund të rriten në ujin e detit me një kripësi minimale”,- shtoi Jiang.
Jiang studioi për disa muaj në provincën Jiangsu, një central peshkimi në Kinën lindore dhe punësoi dy agroteknikë për të bërë ujë artificial deti. Pas një viti prova të pasuksesshme, dy agroteknikët vendosën të linin punën.
Vetëm një numër i vogël karkalecash të rinj arritën të mbijetonin në pellg, duke e lënë Jiang të ndihej i pakënaqur me dështimin.
Foto nga VCG
“Ato pak specie të mbijetuara dëshmuan se kishte ende vend për përmirësim”,- tha Jiang, duke kujtuar momentin më të vështirë në karrierën e tij.
Jiang eksperimentoi në kushte të ndryshme, duke shtruar fundin e pellgut me rërë, baltë ose fletë plastike dhe duke provuar përmasa të ndryshme kripe dhe mikroelementesh. Pasi shpenzoi rreth 1 milion juanë (136.800 dollarë amerikanë), ai ka arritur të sjellë shkallën e mbijetesës së larvave të specieve në mbi 80 për qind.
Me një strukturë të fortë dhe një shije të shijshme, karkalecat e freskët të Jiang janë një produkt i pëlqyer në Kuqa.
Jiang planifikon të zgjerojë shkallën e tij të kultivimit në 70 pellgje, të cilat pritet të prodhojnë rreth 50 tonë karkaleca deti, ose 3 milionë juanë në vit.
“Kërkesa për karkalecat e mia të freskët është duke tejkaluar ofertën. Porositë nga Kashgar, Korla, Aral dhe qytete të tjera në Xinjiang kanë ardhur. Më duhet të nxitoj për të ndërtuar më shumë pellgje”,- thotë Jiang.
