Të dashur dëgjues, në rubrikën "Kultura tradicionale kineze" do të flasim për taktikën "Gjinkalla zhvesh sharkun", që është taktika e 21-të nga libri "Tridhjetë e gjashtë skemat strategjike dhe taktike", një libër klasik kinez për artin ushtarak.

Ashtu si të gjitha kandrrat e tjera, edhe gjinkalla e zhvesh disa herë lëkurën gjatë kohës së rritjes dhe ikën në kohën e zhvillimit të plotë të trupit, duke e lënë sharkun në ndonjë degë druri. Në këtë rast, njerëzit që nuk e shikojnë me kujdes, kujtojnë se gjinkalla mbetet gjithnjë në një vend. Në fushën ushtarake, shprehja "Gjinkalla zhvesh sharkun" do të thotë se, për të dalë nga gjendja e vështirë gjatë luftimit, pala që ndodhet në një pozitë të pafavorshme mund të shpërngulë fshehurazi forcat e veta kryesore, duke e lënë pamjen e pozicionit ashtu siç ka qenë. Kjo taktikë është e përdorshme zakonisht për palën që ka forca relativisht të dobëta. Shembulli më i njohur i përdorimit të kësaj taktike qe një luftim në periudhën e "Tri perandorive" në historinë kineze.

Në shekullin e 3-të të erës sonë, perandoritë Vei, Shu dhe Vu kundërviheshin si këmbët e një trekëmbëshi. Monarkët e të tri perandorive përpiqeshin të mposhtnin kundërshtarët dhe të krijonin një perandori të ribashkuar kineze. Meqenëse Zhugë Liang, kryeministri dhe kryekomandanti i Shu-së, ishte një njeri shumë i zgjuar dhe i pashoq, ministrat dhe gjeneralët e dy perandorive kundërshtare vepronin me shumë kujdes në lidhjet me të, sepse kishin frikë se mos binin në grackë.

Një herë, trupat e Shu-së, të komanduara nga Zhugë Liang, filluan një ekspeditë drejt Veriut për të goditur Vein, që ishte më e fuqishmja nga tri perandoritë. Pikërisht në kohën kur trupat e të dy palëve u vunë ballë për ballë dhe u bënë gati të hapnin zjarr, Zhugë Liang u sëmur rëndë. Në çastin e fundit të jetës, ai udhëzoi gjeneralin e tij Gjiang Uei që të tërhiqte trupat e Shu-së në jug, sepse, në atë rast, ata nuk kishin shpresë të fitonin, dhe që, për t'u tërhequr më të sigurt, të përdorte taktikën "Gjinkalla zhvesh sharkun".

Gjiang Uei e mbajti sekret lajmin mbi vdekjen e Zhugë Liangut dhe porositi disa mjeshtër që të gdhendnin në dru një statujë të Zhugë Liangut. Kjo statujë e gdhendur me mjeshtëri, që ishte vënë në qerre, e veshur me rrobat e Zhugë Liangut në trup, me kapelën e tij në kokë dhe me freskoren e tij prej pendësh në dorë, dukej tamam si Zhugë Liang. Gjiang Uei dhe trupat e Shu-së filluan tërheqjen, duke mbrojtur qerren dhe duke mbajtur fshehurazi arkivolin e Zhugë Liangut.

Trupat e Veit i ndoqën. Gjiang Uei u tregua gjakftohtë dhe dërgoi disa nënreparte që të bënin zhurmë sikur po bëheshin gati për luftim. Trupat e Veit shihnin nga larg se trupat e Shu-së ecnin me hapa të rregullt dhe Zhugë Liangu rrinte ndenjur në qerre me fytyrën të qetë. Gjenerali i trupave të Veit, që e dinte se Zhugë Liangu vepronte shpeshherë me dredhi, dyshoi se mos tërheqja e trupave të Shu-së ishte një dredhi tjetër, prandaj urdhëroi trupat e tij të tërhiqeshin, që të mos binin në grackë. Duke përfituar nga ky rast, Gjiang Uei komandoi menjëherë forcat e tij kryesore të tërhiqeshin të sigurta. Më pas, trupat e Veit morën vesh se Zhugë Liang kishte vdekur, prandaj filluan përsëri të ndiqnin, por ishte vonë. (Zheng)