Shprehja "Hedhja e tullës për të sjellë nefritin" është një idiomë e gjuhës kineze, që përdoret nga folësi për të treguar modestinë, duke thënë se po shpreh një sugjerim të cekët dhe të papjekur për të nxitur të tjerët që të shprehin sugjerime të thella dhe të pjekura. Kurse në fushën ushtarake, taktika "Hedhja e tullës për të sjellë nefritin" do të thotë që të joshësh kundërshtarin duke i ofruar një leverdi të vogël, që të bjerë në grackë. Kjo taktikë është përdorur shesh në luftërat e lashtësisë.

Në periudhën "Pranvera dhe Vjeshta" në historinë kineze, të gjitha principatat dhe shtetet vasale të dinastisë Zhou Lindore përpiqeshin të bënin ekspansion ushtarak për të zgjeruar territorin e vet. Në vitin 700 para erës sonë, shteti Çu, që gjendej në provincat e sotme Hubei dhe Hunan të Kinës dhe që ishte vend i fuqishëm, nisi mësymjen për të pushtuar Gjaoçengun. Brenda një muaji, trupat e Çu-së sulmuan shumë herë, por nuk e merrnin dot qytetin e Gjaoçengut, që ndodhej në reliev shumë të rrezikshëm dhe që mbrohej lehtë.

Në kohën kur trupat e Çu-së nuk dinin se ç' të bënin, një ministër i Çu-së analizoi me hollësi gjendjen e Gjaoçengut dhe njoftoi se, pas rrethimit për një kohë të gjatë, Gjaoçengut i mungonte lënda djegëse për gatim. Me propozimin e tij, monarku i Çu-së dërgoi një grup ushtarësh që, të veshur si marangozë, të shkonin ditë për ditë për të prerë dru në mal. Trupat e Gjaoçengut, që po shqetësoheshin për zgjidhjen e problemit të lëndës djegëse për gatim, vunë re papritur se një grup njerëzish po ecnin duke marrë me vete dru. Atyre u lindi dëshira për të rrëmbyer drutë. Kështu, komandanti i tyre dërgoi një repart që të dilte fshehurazi nga porta e qytetit dhe të rrëmbente drutë. Ushtarët e Çu-së, që ishin të veshur si marangozë dhe që nuk mbanin asnjë armë, lanë ngarkesat dhe ikën me vrap. Ushtarët e Gjaoçengut u gëzuan pa masë që korrën sukses kaq lehtë.

Kështu ndodhi për disa ditë me radhë. Ushtarët e Gjaoçengut dilnin çdo ditë për t'u rrëmbyer "marangozëve" drutë. Ata besonin se trupat e Çu-së nuk e vinin re fare këtë gjë. Por në fakt trupat e Çu-së kishin zënë pritë. Një ditë, mbreti i Çu-së dërgoi "marangozë" të shumtë për të prerë dru dhe komandanti i Gjaoçengut dërgoi ushtarë të shumtë për t'i rrëmbyer drutë. Por kësaj here "marangozët" ikën me vrap, pa i lënë ngarkesat. Prandaj ushtarët e Gjaoçengut i ndoqën pas, duke mos ditur se kishin hyrë në zonën e pritës. Në një çast, "marangozët" lanë ngarkesat dhe bënë sikur po iknin të frikësuar. Ushtarët e Gjaoçengut u gëzuan dhe filluan t'i merrnin drutë. Papritur, u dëgjuan britma dhe trupat e Çu-së sulmuan nga të katër anët. Ushtarët e Gjaoçengut u gjenden në rrëmujë dhe shumica e tyre u vranë. Në këtë çast, mbreti i Çu-së dha urdhrin për të marrë qytetin e Gjaoçengut. Ushtarët e paktë që mbronin qytetin, e dinin se nuk mund ta mbronin atë, prandaj u dorëzuan. Ky është pikërisht rezultat i zbatimit të suksesshëm të taktikës "Hedhja e tullës për të sjellë nefritin". (Zheng)