Të dashur dëgjues, në rubrikën "Kultura tradicionale kineze" do të flasim për taktikën "Ringjallja e shpirtit në trupin e një tjetri", që është taktika e 14-të nga libri "Tridhjetë e gjashtë skemat strategjike dhe taktike", një libër klasik kinez për artin ushtarak.

Kinezët e lashtësisë besonin se shpirti i njeriut mund të ekzistonte jashtë trupit të tij. Në bazë të këtij besimi, u krijua një tregim mitologjik, ku thuhet se ekzistonte dikur një qenie gjysmë-njeriu dhe gjysmë-shenjtori që quhej Tie Guai Li. Një ditë, shpirti i tij shkoi në qiell për të kërkuar doktrinën mbi jetën dhe, para nisjes, e porositi nxënësin e tij që ta ruante trupin e tij për 7 ditë. I tha që, nëse ai nuk do të kthehej deri në ditën e 7-të, trupi i tij të digjej. Mirëpo, në ditën e 6-të, një burrë i ardhur nga fshati i tha nxënësit se e kishte nënën të sëmurë rëndë, prandaj ky nxënës e dogji trupin e Tie Guai Li-së dhe shkoi në shtëpi për të parë nënën. Në ditën e 7-të, kur u kthye nga qielli, Tei Guai Li nuk e gjente dot trupin e tij dhe u detyrua të ringjallej në kufomën e një lypësi të vdekur. Taktika "Ringjallja e shpirtit në trupin e një tjetri", e emërtuar sipas këtij tregimi mitologjik, do të thotë korrjen e suksesit duke shfrytëzuar një gjë që duket e pashfrytëzueshme.

Mjaft politikanë dhe strategë të njohur të Kinës së lashtë korrën suksese të paparashikuara duke përdorur këtë taktikë. Në vitet e fundit të dinastisë Çin, një kolonë ushtarësh të rinj, të porsarekrutuar nga fshati, po marshonin për t'u dislokuar në Yuyang. Mirëpo, për shkak se rrugët u përmbytën nga uji i shiut të rrëmbyeshëm që ra disa ditë me radhë, ata u vonuan shumë dhe nuk mundën të mbërrinin në kohën e caktuar. Sipas ligjit të atëhershëm, ata mund të dënoheshin me vdekje. Prandaj krerët e kolonës, Çen Sheng dhe Vu Guang, deshën të rebeloheshin duke prirë të gjithë. Meqë të dy nuk kishin prestigjin e duhur, vendosën të shfrytëzonin prestigjin e të tjerëve.

Para kësaj, dy personat gëzonin prestigj të lartë në popull. Njëri ishte princi trashëgimtar Fusu, vëllai i madh i perandorit Huhai. Në fakt Fusu, që ishte njeri i zoti dhe me virtyte të larta, u vra nga Huhai para se të ngrihej në fron, por populli nuk e dinte këtë gjë dhe shpresonte gjithnjë se ai do ta zëvendësonte Huhain, që ishte një sundimtar tiranik. Tjetri ishte Siang Yan, gjeneral i ish-shtetit Çu, i cili pati merita të mëdha dhe i donte ushtarët e tij, por u zhduk fare pas shfarosjes së shtetit Çu. Çen Sheng dhe Vu Guan vendosën që të shpallnin kryengritjen nën flamurin e Fusu-së dhe Siang Yanit.

Ata shfrytëzuan edhe besëtytninë. Një mesnatë, Vu Gaun doli në fushë dhe hodhi parullën duke imituar të lehurat e dhelprës: "Da Çu Sing, Çen Sheng vang", që do të thotë se do të rilindë shteti Çu dhe Çen Sheng do të bëhet mbret. Edhe para kësaj, duke gatuar drekën, dikush nxori nga barku i peshkut një copë letër të shkruar "Çen Sheng vang". Pas përhapjes së këtyre dy ndodhive misterioze, të gjithë u bindën se Çen Sheng nuk ishte njeri i rëndomtë, por ishte i dërguari i perëndisë për udhëheqjen e kryengritjes. Duke parë se erdhi rasti i volitshëm, Çen Sheng dhe Vu Guang ngritën flamurin e kryengritjes kundër dinastisë Çin. Radhët e tyre u zgjeruan pandërprerë dhe fitorja e tyre ishte një goditje e rëndë për regjimin e dinastisë Çin. (Zheng)