Kjo taktikë do të thotë se, një komandant që di mirë të përdorë forcat e veta ushtarake, duhet medoemos t'i shmanget moralit të lartë të kundërshtarit dhe të presë rastin e volitshëm për të goditur kundërshtarin në kohën kur ai është i lodhur, në mënyrë që të fitojë duke vënë nën kontroll me lehtësi gjendjen e ndërlikuar. Kjo taktikë është veçanërisht e përshtatshme për palën e dobët në përballimin e palës së fortë.

Strategët ushtarakë të Kinës së Lashtë ishin të mendimit se "të çlodhurit " dhe "të lodhurit " mund të ndryshojnë me njëri tjetrin, ashtu siç ndryshojnë dita me natën në të katër stinët. Kur zgjatet dita, natyrisht shkurtohet nata. Anasjelltas, kur zgjatet nata, natyrisht shkurtohet dita. Në kusht të caktuar, pala kundërshtare mund të kthehet nga epërsia në inferioritet dhe nga pozita aktive në pozitën pasive. Atëherë pala jonë natyrisht kthehet nga inferioriteti në epërsi dhe nga pozita pasive në pozitën aktive.

Ka pasur mjaft shembuj të fitores së palës së dobët mbi palën e fortë në luftërat e lashtësisë në Kinë. Në periudhën e Tri Perandorive (vitet 220-280 të erës sonë), perandoria Vu vrau gjeneralin Guan Yu të perandorisë Shu. Monarku i Shu-së u indinjua dhe, duke komanduar personalisht trupat e tij prej 700 mijë vetash, filloi një luftë për të ndëshkuar Vu-në. Trupat e tij, duke u mbështetur në epërsinë e tyre ushtarake dhe gjeografike, korrën fitore të njëpasnjëshme në beteja. Gjenerali Lu Sun i Vu-së, pasi i bëri një analizë gjendjes së atëhershme, vendosi të bënte tërheqje strategjike. Si rezultat, ai e vuri palën kundërshtare në një pozitë pasive, sepse trupat kundërshtare nuk gjenin dot armikun për ta goditur. Pas 6 muajve, morali luftarak i ushtarëve të Shu-së ra plotësisht. Në këto rrethana, gjenerali Lu Sun i Vu-së dha urdhrin për kundërsulm dhe goditi befasisht trupat e Shu-së. Fitorja e Vu-së u bë një shembull i njohur i fitores së pakicës mbi shumicën dhe i fitores me anë të goditjes së kundërshtarit pas shpërthimit të sulmit të tij.

Kjo taktikë është përdorur gjerësisht edhe në luftën moderne. Në vitet 30 të shekullit të kaluar, në periudhën e luftës civile revolucionare kineze, ushtria popullore e udhëhequr nga Partia Komuniste e Kinës, ishte shumë e paktë në numër dhe me armë të prapambetura në krahasim me ushtrinë guomindanase të Çan Kai Shisë. Prandaj komandanti i ushtrisë popullore, strategu Mao Ce Dun, duke u nisur nga kushtet konkrete, parashtroi taktikën e luftës partizane dhe komandoi ushtrinë popullore në bazë të taktikës "Tërhiqem kur sulmon armiku; ngacmoj kur pushon armiku; godas kur është i lodhur armiku; ndjek këmba këmbës kur tërhiqet armiku". Kështu, duke shfrytëzuar relievin, rastet dhe faktorët e tjerë, ushtria popullore u vërvit mbi armikun dhe korri fitore të njëpasnjëshme. Mund të themi se thelbi i taktikave të luftës partizane është "Goditja e forcave të lodhura me forcat e çlodhura", që shpie në ndryshimin e raportit të forcave nga inferioriteti në epërsi. (Zheng)