Filmi "Ngadhënjim mbi vdekjen" është një film që u ka lënë përshtypje të thella kinezëve që kanë jetuar në kohën e Revolucionit Kulturor, veçanërisht fëmijëve të rritur gjatë asaj periudhe. Shumë shikues e kanë dashuruar shumë personazhin kryesor të këtij filmi, Mirën, sepse ajo është jo vetëm e bukur, por edhe trime dhe e papërkulur përpara armiqve. Duke e parë në tarracë, me flokët që ia fryn era, në mes të reve, ajo duket akoma më e bukur, një bukuri e papërshkrueshme. Kështu shkruajnë disa shikues kinezë, duke shtuar: "Por ajo është shqiptare, që ndodhet aq larg nesh, për ne kjo është një dashuri e pashpresë".

Por pas dhjetëra vjetësh, ne e ftuam "Mirën" për vizitë në Kinë, duke kaluar së bashku me të edhe një darkë të bukur. Gjatë kësaj darke ndienim atë lumturi të përfytyruar në ëndërr, kjo lumturi me shenjat e kohës dhe të viteve të kaluara.

Me të përmendur filmin "Ngadhënjim mbi vdekjen", ne na kujtohen menjëherë edhe ajo kitarë romantike, parulla "Vdekje fashizmit, liri popullit", si dhe kënga e bukur: "Në pranverë dalim partizanë".

Ja si shkruajnë teleshikuesit kinezë në faqen e kësaj rubrike në internet: "Sa mirë që ka folur këngëtarja Elsa Lila: 'Prodhimtaria e filmave - le të themi të djeshëm - ka qenë jo vetëm më e madhe dhe në nivel më të lartë artistik, por duke pasur përshkrime të jetës së thjeshtë dhe të përditshme, të gjithë njerëzit e njihnin veten në film. Normalisht mua, kur kujtoj dhe rikthej në mendje ato filma, më zgjohen shumë nostalgji dhe emocione. Edhe pse modernizimi ka aparatura shumë cilësore, nuk mund të them se mban emocionet e atëhershme, dhe këtë unë e shpreh duke parë një pallat të vjetër përballë një grataçele, pasi pallati, edhe pse i vjetër, të duket më i ngrohtë, me më shumë jetë brenda. Kjo lidhet me faktin se filmi më parë ishte cilësor për shkak të aspektit artistik, kurse tashmë është shndërruar në tregti."

Edhe pse kanë kaluar kaq shumë vjet, përsëri mua më duket se Mira është shumë e bukur, një vajzë me një bukuri të pakrahasueshme.

Lidhur me filmin "I teti në bronz", teleshikuesit kinezë thanë se tregimet e shtjelluara në këtë film janë kaq të ngjashme me ato të trajtohen në filmat kinezë me temën e luftës antifashiste. Ky është një film ku është përdorur shumë retrospektiva, ndaj shikuesve kinezë që nuk ishin njohur me historinë e luftës së shqiptarëve, u dukej si film i pakuptueshëm. Në film, 6 të rritur dhe një fëmijë përcjellin së bashku bustin prej bronzi të Ibrahim Kovaçit në vendlindjen e tij. Partizani Ibrahim ra dëshmor në fushën e luftës dhe një skulptor i njohur shqiptar i bëri atij një bust bronzi. Por grupi televiziv i CCTV-së, gjatë vizitës në Shqipëri, nuk e gjeti këtë bust. Ndoshta njerëzit e kanë harruar atë, por me anën e emisionit mbi filmin "I teti në bronz" kinezët e kujtuan përsëri këtë bust. Pasi pa këtë emision, një teleshikues kinez shkroi se ndiente një dëshirë të madhe që të kishte një broshurë me piktura dhe fotografi nga filmi shqiptar "I teti në bronz". Ky film i kujtoi atij ditët kur ndiqte filma nëpër sheshe.

Nga emisioni televiziv mbi filmin shqiptar "Oshtimë në bregdet", teleshikuesit kinezë jo vetëm morën vesh se filmi është xhiruar në bazë të dramës "Familja e peshkatarit", dramë që është dikur vënë në skenat e Kinës nga disa trupa teatrore vendëse, madje dhe autori i kësaj drame ka qenë për vizitë në Kinë dhe është mirëpritur shumë nga artdashësit kinezë, jo vetëm u njohën me prapaskenat e këtij filmi, por mësuan edhe për fatet e aktorëve kryesorë të filmit.

Në emisionin mbi filmin "Njësiti gueril", shikuesit mësuan më shumë për kushtet e vështira të kineastëve të parë shqiptarë gjatë xhirimit të filmave artistikë, si dhe për përkrahjen e popullit për xhirimin e këtyre filmave të çmueshëm.

Kurse nga filmi "Rrugë të bardhë", teleshikuesit kinezë panë një fillrojtës të thjeshtë, që dha jetën gjatë lidhjes së telave të telefonit. Puna e tij ishte vetëmohuese, ashtu si njeriu shembullor kinez Lei Fen, që mendonte dhe punonte pa u lodhur për interesat dhe të mirën e të tjerëve.

Kurse tre filmat shqiptarë për fëmijë u kujtuan përsëri kinezëve kohën e fëmijërisë së tyre të bukur plot dritë.

Teleshikuesit kinezë shkruan në faqen e internetit se ata ishin aq të prekur nga këta filma shqiptarë, sepse këta filma kishin shoqëruar kohën e fëmijërisë së tyre. Duke i parë këta filma, atyre u dukej sikur ishin kthyer në kohën e fëmijërisë, në thellësinë e kujtimeve të bukura dhe të lumtura. (Zhai)