Në vitin 1661 vdiq në mënyrë të parakohshme, në moshën 26-vjeçare, perandori Shunzhi i dinastisë Qing dhe fronin perandorak e trashëgoi djali i tij i tretë, Aisingiorop Shyan-je 8-vjeçar, i cili shfaqi talentin dhe guximin e vet qysh kur ishte 16 vjeç, duke shënuar një faqe mahnitëse në histori. Meqenëse ai u ngjit në fron në moshën e fëmijërisë, çështjet shtetërore i administronin ministri regjent Aobai dhe disa të tjerë. Mirëpo Aobai vepronte arbitrarisht dhe kishte formuar klikën e vet, më tej, pasuesit e tij ishin shpërndarë brenda e jashtë oborrit perandorak. Kangsiut i erdhi koha të ushtronte pushtetin personalisht dhe me ligj kur mbushi të 14-tat, mirëpo Aobai nuk pranoi të dorëzonte pushtetin. Pas 2 vjetësh, me ndihmën e disa djemve të stërvitur prej tij për mundje, Kangsi e arrestoi Aobain në pallatin perandorak dhe thirri një mbledhje urgjente, ku shpalli dënimin me vdekje të Aobait dhe pasuesve të tij. Kështu, Kangsi e mori në dorë pushtetin me një të goditur.

Në vitet e para të dinastisë Qing, disa gjeneralë të kapitulluar të dinastisë së përmbysur Ming u emëruan "mbretër vasalë" dhe u dërguan për mbrojtjen e zonave kufitare. Por këta "mbretër vasalë", që zotëronin trupa të forta ushtarake, përbënin një rrezik të fshehur për regjimin e porsalindur të dinastisë Qing. Kështu, Kangsi vendosi t'i likuidonte ata. Në radhë të parë, ai ngacmoi qëllimisht "mbretin vasal" të Kinës Jugperëndimore, Vu Sangui, i cili u rebelua ashtu siç ishte parashikuar, duke komanduar trupat e tij në tërësi. Kangsi shfarosi rebelët dhe, duke kaluar nga fitorja në fitore, likuidoi edhe "mbretërit vasalë" të krahinave të tjera.

Pastaj ai dërgoi trupa për të marrë Tajvanin, që ndahet prej pjesës kontinentale të Kinës nga një ngushticë detare. Pas përmbysjes së dinastisë Ming, forcat e mbetura të saj, trupat e familjes Zheng, kishin vendosur në Tajvan regjimin e tyre, duke vepruar në kundërvënie me dinastinë Qing. Pas një lufte të ashpër, trupat e familjes Zheng kapitulluan dhe regjimi i dinastisë Qind vendosi administratën e vet, duke e vënë Tajvanin nën administrimin nga qendra dhe duke ruajtur tërësinë territoriale të Kinës.

Krahinat verilindore të Kinës pësuan për dhjetëra vjet me radhë sulmet e trupave të ekspeditës së largët të Rusisë cariste dhe banorët e atjeshëm hoqën të zitë e ullirit nga ato. Pas dështimit të përpjekjeve serioze diplomatike lidhur me këtë problem, Kangsi dërgoi në mënyrë të prerë trupa për zgjidhjen e problemit. Pas 4 vjet lufte, trupat kineze arritën epërsi absolute. Kështu, cari i Rusisë u detyrua të dërgonte përfaqësues për bisedime dhe për nënshkrimin e një traktati paqeje.

Kangsi komandoi tri herë personalisht trupat qeveritare për të shtypur rebelimet separatiste në zonat kufitare veriore. Si rezultat, në Kinë, që ishte një vend me territor të gjerë dhe me kombësi të shumta, u vendosën stabiliteti e uniteti.

Gjatë 61 vjetëve që ishte në fuqi, Kangsi u kap fort edhe pas rritjes së potencialit ekonomik. Si rezultat, numri i popullsisë kineze u shtua nga 10 milionë në 20 milionë, edhe sasia e tokës së punueshme u dyfishua dhe në hambarin e shtetit kishte bollëk.

Kangsi, si sundimtar nga një pakicë kombëtare, e ngriti Kinën në një shkallë zhvillimi të paparë, prandaj ai u nderua nga populli me emrin "Perandori i madh". (Zheng)