Ndër disiplinat e atletikës në edicionin e parë të Lojërave Olimpike ishte edhe vrapimi i maratonës. Asokohe, gjatë vrapimit nuk kishte instalime përkatëse si tani, me pika të dhënies së ujit të pijshëm atletëve, prandaj ata vraponin në kushte të vështira. Grekët që nga lashtësia e kishin zakon të pinin verë duke parë garat sportive. Kur vrapuesit nuk duronin dot etjen për ujë, shikuesit grekë u jepnin me ngrohtësi verë për të pirë. Kur kishin etje të madhe, sportistët pinin pa pyetur fare se çfarë pijeje ishte. Kështu, gjatë rrugës, ata duke vrapuar dhe duke pirë verë. Në fund, shumë sportistë u dehën nga vera dhe nuk arritën në pikën e mbërritjes.

Nja 3-4 kilometra larg stadiumit kryesor, ndër 5 vrapuesit e parë, 3 ishin grekë. Kur u përhap ky lajm në fushën kryesore, të gjithë spektatorët grekë aty brohoritën. Me të vërtetë, më në fund një vrapues grek hyri i pari në stadium, ai quhej Spiridon Louis, profesioni i tij ishte mbartësi i ujit në fshat.

Kur Louisi arriti i pari në pikën e mbërritjes, njerëzit u vërsulën si të tërbuar aty, duke e përqafuar, e ngritën dhe e hodhën lart në ajër. Një anëtar i oborrit mbretëror grek i dha po aty Louisit një çek me një shumë të madhe parash, një menaxher i hotelit i premtoi t'i ofronte gjithë jetën falas shërbime hotelerie, si ushqim e fjetje, një berberi i premtoi t'i shërbente gjithë jetën falas, këpucarët thanë se do ta ofronin gjithë jetën falas këpucët, kurse banorët e thjeshtë nuk kishin çfarë t'i jepnin dhe thirrën me të madhe që Louisi të bëhej ministër. Disa pasanikë thanë se do t'i martonin vajzat e tyre me Lousin. Në këtë mënyrë Lousi u bë heroi kombëtar i gjithë Greqisë.

Në atmosferën e ngrohtë festive të grekëve, në edicionin e parë të Lojërave Olimpike u shënuan shumë suksese të shkëlqyera. Mbreti i atëhershëm i Greqisë Johann Xhorxhi i Parë ua shpërndau personalisht sportistëve medaljet.

Asokohe Komiteti Olimpik Ndërkombëtar nuk kishte kritere të rrepta për cilësinë, pamjet dhe standardet e medaljeve. Grekët ishin të mendimit se floriri ishte shumë popullor, prandaj nuk vendosën medaljen e artë, por vetëm medaljen e argjendtë dhe të bronztë. Domethënë, kampioni i atëhershëm fitonte vetëm medaljen e argjendtë dhe njëkohësisht një certifikatë bashkë me një degë ulliri, nënkampioni fitonte vetëm medaljen e bronzit, njëkohësisht një certifikatë bashkë me një degë dafine, kurse fituesi i vendit të tretë nuk merrte asgjë. Prandaj edicioni i parë i Lojërave Olimpike bashkëkohore qe edicioni pa medalje të artë në historinë e këtyre lojërave.

Në këtë edicion të parë, sukseset e sportistëve amerikanë ishin shumë të dukshme, ata fituan 11 tituj kampion. Vendin e dytë për numrin e titujve kampion e zunë sportistët grekë me 10, kurse vendin e tretë ata gjermanë me 6,5.

Në këtë edicion nuk morën pjesë femrat. Por thuhej se para hapjes së tij kërkesa e një femre për t'u regjistruar në garën e vrapimit të maratonës u refuzua nga Komiteti Organizativ, i cili mendoi se ajo ishte e sëmurë psikike. Por megjithatë, kur krisi revolja e nisjes, ajo vrapoi së bashku me meshkujt gjatë gjithë rrugës për 4 orë e gjysmë. Me gjithë mungesat e të metat e shumta, edicioni i parë i Lojërave Olimpike bashkëkohore qe faqja e parë në historinë e këtyre lojërave dhe pati rëndësi të madhe.

( Drita-Daming)