Fshati Meijiawu, ku jeton Sun-i, nuk është shumë i madh. Kodrat e ulëta që rrethojnë fshatin janë të mbuluara me bimët e rritura dhe të lulëzuara të çajit. Bimët e çajit janë burimi kryesor i të ardhurave për 500 familjet e fshatit. Ka shumë shira pranverorë në muajin Mars në Meijiawu, duke e bërë këtë një kohë të mirë të mbledhjes së çajit. Koshat e mëdhenj prej bambuje plot me gjethe çaji të thara qëndrojnë në portat e çdo familje. Furrat me dru zjarri në oborret e shtëpive që nxehin një enë të madhe ku piqen gjethet e çajit ndizen nga mëngjesi deri në darkë, dhe aroma e gjetheve të çajit përhapet në të gjithë fshatin.

Sun ka ndërtuar dy shtëpi dy-katëshe për djalin e tij që i kanë kushtuar në total gati 700,000 yuan. Të tilla shtëpi të stilit perëndimor shihen ngado në pjesën rurale të Provincës Zhejiang, një shenjë kjo që tregon e pasurimin e popullsisë fshatare vendase qysh nga hapja dhe reforma e Kinës. Parat për shtëpitë e reja të Sun-it vijnë nga toka e tij e mbjellë me çaj dhe nga puna e palodhshme e familjes së tij. Çaji më i mirë Longjing është ai i pregatitur nga gjethet e çajit të mbledhura përpara Festës së Dritës së Pastër (5 Prill), nga bimët e çajit me filiza të çelura në tetor, që janë rritur në ditët e dimrit të butë dhe pa insekte të Kinës jugore, dhe që piqen një ose dy javë përpara festës. Në mënyrë që të përballojnë punën gjatë këtij sezoni, për çdo vit Sun Jinrong dhe bashkëfshatarët e tij punësojnë përkohësisht disa punëtorë nga pjesa rurale e Anhui me një pagesë standarte e caktuar nga i gjithë fshati.

Pranverën e kaluar familja e Sun-it punësoi tetë gra. Të mbledhësh gjethet e çajit nuk është një punë e lehtë dhe kërkon durim dhe kujdes të madh. Vetëm sythat e gjetheve që nuk duhet të jenë më shumë se dy centimetra, si dhe dy gjethet e para të cilat duhet të jenë të të njëjtës gjatësi me sythat, janë ato që duhen të mblidhen. Gjethet japin një çmim të lartë, dhe me që kjo punë kërkon duar të vogla dhe të shkathta, kështu që në përgjithësi kërkohen punëtore femra dhe sidomos me shumë experiencë.

Sun-ët janë një nga familjet më të vjetra të fshatit, dhe njihen për ndershmërinë e tyre. Përgjatë 20 ditëve të sezonit të mbledhjes së gjetheve, këto gra jetojnë dhe hanë së bashku me gjithë familjen Sun, dhe përveç kësaj ato fitojnë 15 juan për një ditë duke shtuar edhe shpenzimet e rrugës. Ky lloj kompesimi është me të vërtetë shumë bujar për njerëz të ardhur nga provinca të varfëra si ajo Anhui. Punëtoret më të shkëlqyera mund të fitojnë gjithashtu edhe një shpërblim në para ose mall. Familja Sun është zemërmirë dhe nuk pushon nga puna asnjë punëtore edhe në rastin kur ajo nuk di ose nuk ka experiencë në mbledhjen e gjetheve të çajit. Në raste të tilla, ata u kërkojnë punëtoreve me më experience për të mësuar ato me pak experiencë, ose thjesht i caktojnë ato që të punojnë në guzhinë. Në orën 6 të mëngjesit punëtoret shkojnë në fushë duke punuar deri në kohën e drekes dhe pastaj vazhdojnë punën përsëri menjëherë pas ngrënies. Ato veshin mushama shiu të ofruara nga familja Sun dhe flasin e qeshin kur i veshin ato. Koha kur mbarojnë punën për çdo ditë të veçantë varet nga sasia e gjetheve të reja që janë gati për tu mbledhur. Dhe, nëse qëllon një ditë kur sasia është e madhe atëherë në shumicën e rasteve është shumë vonë koha kur kthehen për në shtëpi.

Fshati ka një reputacion të lartë si prodhues i çajit Longjing me cilësi të lartë. Në të kaluarën, në vitin 1958, kryeministri i asaj kohe Zhou Enlai vizitoi fshatin, një ngjarje kjo për të cilën Sun Jinrong ende e kujton dhe flet me shumë gjallëri, për shak se ka edhe një ndikim të drejpërdrejt mbi familjen e tij. Në atë kohë, vëllai i vogël i Sun-it, si një i diplomuar nga shkolla e mesme, kishte edukimin më të lartë shkollor ndër vendasit e tjerë, dhe punonte si llogaritar i fshatit. Në një takim me një numër të vogël të rinjsh të shkolluar, Kryeministri Zhou u tha atyre se si të rinjë në moshë dhe të edukuar që ishin duhet të kishin më shumë ambicje dhe të bënin më shumë përpjekje për të zhvilluar aftësitë e tyre jashtë fshatit. Duke marrë këtë këshillë, vëllai i Sunit dhe katër fshatarë të tjerë të rinj shkuan në Lanzhou, kryeqyteti i provincës Gansu në Kinën perëndimore. Lanzhou ishte një vend i shkretuar në atë kohë, dhe katër nga pesë njerëzit që shkuan atje nuk mundën dot ta përballonin jetën e vështirë, prandaj shumë shpejt u kthyen në shtëpi duke lënë atje vetëm vëllain e Sunit. Ai vazhdoi punën në një fabrikë makinerish dhe ngriti atje familjen e tij. Qysh nga koha e daljes në pension, ai është kthyer në vendlindjen e bukur dhe të lulëzuar të tij.

Gjethet e çajit kanë ndihmuar fshatarët të jetojnë një jetë rehatshme. Përpara vitit 1983 fshati praktikoi një sistem të pronës kolektive, ku fshatarët mblidhnin dhe piqnin gjethet e çajit së bashku. Jeta ishte e vështirë dhe të ardhurat shumë të vogla, kështu ata nuk kishin asnjë shtytje për të punuar me zell. "Ne u pasuruam vetëm pasi fushat u ndanë mes familjeve në vitin 1983," thotë Sun Jinrong. Qysh atëherë, fshatarët kanë kultivuar gjithësecili pjesën e vet. Duke mësuar tashmë të ndjekin rregullat e ekonomisë së tregut dhe konkurencën, edhe standarti i jetesës së tyre është përmirësuar shumë.

Në 1999-ën fshati ndërtoi një rrugë lidhëse me krahinat e tjera duke e ndarë fshatin në pjesën e re dhe atë të vjetër. Pjesa e re e fshatit përbëhet kryesisht nga shtëpitë dykatëshe ku jetojnë më shumë gjenerata e re. Ndërsa, gjenerata e vjetër preferon të vazhdojë të jetojë në shtëpitë e errëta dhe prej druri të pjesës së vjetër të fshatit. Bashkëshortja e Sun Jinrong-ut duket shumë më e re se mosha e saj dhe ka një pamje tipike të grave të jugut. Ajo ndihmon të shoqin për të administruar mallrat e tyre. Nëna e Sunit është mbi 90 vjeçe, dhe shpesh qëndron në krye të pronave të familjes. Ky qëndrim plot kënaqësi, lumturi dhe çlodhje që mbajnë të këta të rritur kombinohet në mënyrë harmonike me atmosferën e fshatit të vjetër. Sun e ka çliruar tani veten nga pjekja e çajit dhe është përqëndruar tek malli dhe prona ku, falë ndershmërisë dhe dashamirësisë së tij biznesi i familjes ka marrë një gjallëri. Shumë nga fshatarët ndryshuan duke kaluar nga rritja e çajit në tregtimin e çajit. Por, asnjë nga familjarët e Sunit nuk e kanë kthyer krahun e biznesit të rritjes së çajit në atë të tregtisë së çajit për shkak se nuk e konsiderojnë veten shumë të aftë për tu marrë me tregti.

Djali i Sunit, Sun Chunfu, mësoi aftësinë e pjekjes së çajit nga i ati. Teknika e pjekjes së çajit konsiston në përdorimin e duarve të zhveshura për të trazuar gjethet e çajit në një enë të nxehtë hekuri, në mënyrë për tu siguruar që proçesi i pjekjes është në temperaturën e duhur. Gjethet e pjekura duhet të jenë të sheshuara dhe të lëmuara, një rezultat ky që mund të arrihet vetëm me një mjeshtëri të veçantë, dhe të korrat e ditës duhen të piqen po atë ditë. Zakonisht një pjekës mund të prodhojë një kile gjethe të thara çaji për tetë orë në ditë, kështu që në sezonin e madh të mbledhjes kërkohet ndihmë shtesë duke punësuar dhe trainuar njerëz të tjerë. Për Sun Jinrong-un, tani mjeshtëria pjekjes së çajit nuk është më sekret i ruajtur nga familja siç ishte më përpara. Në ditët e sotme shumë nga bashkëfshatarët e tij e kanë adaptuar këtë art, pasi shkëmbimi i sekreteve të mjeshtërisë së pjekjes është në të mirë të të gjithëve. Sipas Sun-it, një nxënësi i duhet të paktën tre vjet të mësojë mënyrën e duhur të pjekjes së gjetheve të çajit.

Çaji më me interes është ai i mbledhur përpara Festës së Dritës së Pastër (5 Prill) pasi ai shitet rreth 3,200 juan një kile, ndërsa çmimi i tij në treg arrin në 5,600 juan për një kile, duke bërë tregtarët e çajit përfituesat më të mëdhenj.

Jashtë sezonit, Meijiawu transformohet në një fshat turistik, pasi zona ka një pamje të bukur, ajër të pastër dhe ushqim të freskët. Qytetarët vijnë shpesh në këtë fshat gjatë fundjavave dhe në ditët e pushimeve. Numri i vizitorëve në këto kohë arrin në 170. Në një rast Sun Jinrong-u pati si turist, në një nga dy shtëpitë me stil perëndimor të djalit të tij, një amerikan me bashkëshorten e tij kineze dhe vajzën e tyre 3 vjeçare, me një pagesë 150 juan në ditë, së bashku për ushqim dhe fjetje.

Tani në të 70-at, Suni është ende koka e familjes si në çështjet e mëdha të familjes ashtu dhe në ato të vogla. Ai ka martuar dy vajzat, dhe djali i tij me nusen dhe tre nipërit jetojnë në pjesën e re të fshatit. Në kohën e tij të lirë, Suni shijon udhëtimin rreth vendit. Ai është gjithashtu anëtar i këshillit të një shoqërie vendore për të vetë-punësuarit.

Tani Suni ka dy qëllime: të blej një autobus të vogël që të mbledhi dhe të sjelli në fshat pushuesit, dhe një aparat të mirë fotografik e të lehtë për tu përdorur, me të cilin mund të rregjistroj pamjet e bukura gjithandej vendit dhe ti ekspozoj ato në shtëpinë e tij. Suni shpreson që në të ardhmen më shumë njerëz do të vijnë për të parë fshatin e bukur malor të tij. Eva Veizaj