Sportisti që zë vendin e parë në çdo disiplinë olimpike fiton një medalje. Por cilat ishin shpërblimet për fituesit në Lojërat Olimpike të Lashtësisë? Në minirubrikën e sotme "Tregime Olimpike", do t'ju flas për disa nga shpërblimet për kampionët në Lojërat Olimpike të Lashtësisë.

Në Lojërat Olimpike të Lashtësisë, objektivi i vetëm për çdo sportist ishte që të fitonte titullin e kampionit. Kur kthehej në vendlindjen e tij, kampioni pritej si hero. Ky përgëzim shpirtëror ishte arsyeja kryesore pse sportistët e Greqisë së Lashtë përpiqeshin të fitonin titullin e kampionit pa kursyer as jetën e tyre.

Kampionët e Lojërave Olimpike të Lashtësisë respektoheshin dhe adhuroheshin shumë nga të gjithë grekët. Titulli i kampionit ishte një nder i madh jo vetëm për fituesin, por edhe për prindërit dhe qytet-shtetin e tij. Në zemrën e grekëve, kampioni i Lojërave Olimpike të Lashtësisë është luftëtari që i pëlqente më shumë perëndisë Zeus dhe qytetari më i shkëlqyer i tërë Greqisë.

Në Lojërat Olimpike të Lashtësisë, kishte vetëm vendin e parë dhe nuk kishte vende të tjera. Pas ndeshjeve e garave, njerëzit nuk kishin asnjë interes për fatin të humbësve. Disa sportistë sakrifikuan jetën e tyre për të fituar një kurorë kampioni. Po çfarë ishte kurora e kampionit, të cilën ata e paguanin edhe me çmimin e jetës së tyre? Në Lojërat Olimpike të vitit 2004 në Athinë të Greqisë, çdo sportisti që hipte në podin e fituesit iu vu mbi kokë një kurorë me degë ulliri. Kampionët e Lojërave Olimpike të Lashtësisë fitonin të njëjtin shpërblim, një kurorë të bërë me degë ulliri.

Për këtë kurorë kishte shumë kërkesa. Një djalë 12 vjeçar me gjak të pastër grek shkonte në pyllin e ullinjve prapa tempullit të perëndisë Zeus. Ai i priste degët e ullirit me një thikë ari të pastër, pastaj i thurte me kujdes dhe i vinte në tempullin e perëndisë Zeus. Ceremonia e dhënies së kurorës në Lojërat Olimpike ishte shumë solemne dhe madhështore. Fituesi drejtohej nga lajmëtari në statujën e Zeusit, pranonte bekimin e drejtuesit e më vonë kleriku i lartë e vendoste këtë kurorë në kokën e fituesit. Në të njëjtën kohë të dhënies së kurorës, lajmëtari kumtonte emrin e fituesit, emrat e prindërve të tij dhe qytet-shtetin që ai përfaqësonte. Në këtë kohë, spektatorët e gëzuar duartrokitnin, brohoritnin dhe i hedhnin lule dhe shirita shumëngjyrëshe. Për fituesit, ky ishte momenti më i lumtur, më emocionues dhe më e paharrueshme.

Pas ceremonisë madhështore në Olimpia, kur kthehej në vendlindjen e tij, fitues gjente një pritje edhe më madhështore. Disa qytet-shtete dërgonin qindra karroca lufte jashtë qytetit si garda e fituesit. Kalorësit e prisnin që nga larg hipur në kuaj të zbukuruar me pëlhura të ndryshme.

Me ngritjen e statusit të fituesit, në periudhën e mëvonshme të Lojërave Olimpike, shpërblimi për fituesit nisi të ndryshonte nga përgëzimi shpirtëror në shpërblime materiale dhe privilegje të veçanta. Për shembull, fituesit e Lojërave Olimpike ushqeheshin gjithë jetën nga qytet-shteti. Në ceremonitë festive, ata kishin vendet e tyre të veçanta, ndërsa në teatre, ruheshin vendet më të mira për ta. Adhurimi i grekëve të lashtë ndaj fituesve arrinte kulmin.

Të dashur dëgjues! Në minirubrikën "Tregime olimpike", ju folëm për shpërblimet e kampioneve në Lojërat Olimpike të Lashtësisë. Në mikrofon për ju Shyguan (Shyguan)