Kanë qenë shumë të njohura për kinezët këto dy vargje nga poezia e lashtë kineze: "Ndërsa po këputja krizantema pranë gardhit lindor, shquaja së largu malet e jugut". Ato shprehin një koncept letrar të natyrshëm, të lirë dhe të qetë dhe pasqyrojnë një jetë ideale, që e kanë synuar shumë personalitete kulturore kineze. Autori i këtyre vargjeve është Tao Juan Ming, themeluesi i poezisë idilike kineze, me të cilin do t'ju njohim në rubrikën e sotme.

Gjatë gjithë jetës së tij, Tao Juan Ming nuk rendte pas pasurisë, por adhuronte natyrën. Tiparet e karakterit të tij, fisnikëria, thjeshtësia dhe drejtësia u vlerësuan lart dhe u admiruan nga intelektualët kinezë të periudhave të ndryshme. Ai jetoi në kohën e dinastisë Gjin Lindore, në shekullin e 4-t të erës së re. Stërgjyshi i tij, Tao Kan, pati merita të mëdha për themelimin e dinastisë Gjin Lindore, e po ashtu edhe i gjyshi e i ati qenë zyrtarë. Kur Tao Juan Ming ishte 8 vjeç, i vdiq i ati dhe familja e tij ra gradualisht.

Në moshën 41-vjeçare, Tao Juan Ming u bë prefekt i distriktit Pengze. Një ditë, një zyrtar epror do të vinte për inspektim në distriktin Pengze. Kur arriti në periferi të qytetit, zyrtari, që ishte një njeri trashanik dhe mendjemadh, dërgoi një njeri ta njoftonte prefektin e distriktit që të shkonte për ta pritur. Tao Juan Ming i përçmonte gjithnjë rangjet e pasurinë dhe i përbuzte ata zyrtarë që mbaheshin më të madh, por megjithatë u bë gati të nisej për ta pritur. Ndërkohë, një nëpunës i tha: "Meqë do të takoheni me një zyrtar epror, ju duhet të visheni me kostum zyrtar. Ndryshe ai do ta konsiderojë këtë si një ofendim". I zemëruar nga këto fjalë, Tao Juan Ming tha: "Unë nuk dua të përulem vetëm për një pagë prej 5 kuintalësh oriz". Ai dha dorëheqjen aty për aty dhe u kthye në shtëpi, duke filluar një jetë të punës në fshat, ku krijoi një numër të madh vjershash idilike dhe proza.

Në vjershën me titull "U ktheva për të jetuar në ara", ai shprehu gëzimin e vet pasi u largua nga mjedisi i zyrtarëve dhe u kthye në ara, ashtu si një zog që çlirohet nga kafazi dhe që fluturoi në qiellin e pafund. Në vjershat e tij, jeta në fshat dhe panorama e arave u bënë për herë të parë objekt i rëndësishëm i estetikës, jeta e fshatarëve, që ishte diçka e huaj për shtresat e larta shoqërore, u bë një gjë jashtëzakonisht e bukur dhe fshati u bë strehë për "refugjatët shpirtërorë".

Në vitet e pleqërisë, Tao Juan Ming krijoi prozën e tij të njohur "Toka me pjeshkë jashtë botës" dhe vjershën me të njëjtin titull, në të cilat thuhet se një peshkatar hyri rastësisht në një tokë me pjeshkë jashtë botës, ku jetonin pasardhësit e një grupi banorësh të lashtësisë, që braktisën vatrat e veta për t'iu shmangur turbullirave të luftës së kohës së dinastisë Çin dhe që u vendosën atje përgjithmonë. Ata njerëz ishin të izoluar nga bota dhe bënin një jetë të qetë dhe pa asnjë hall; nuk dinin se kishin kaluar dinastitë Çin, Han dhe Vei, dhe as që dinin se jashtë ishte në fuqi regjimi i dinastisë Gjin. Peshkatari u tregoi atyre për botën e vet dhe ata, që po dëgjonin, psherëtinë duke shprehur keqardhje. Të gjitha familjet e ftuan me radhë në shtëpi dhe shtruan bankete për ta gostitur. Kur peshkatari po largohej, ata iu lutën që të mos u thoshte asgjë njerëzve jashtë.

Fantazia e bukur për "Tokën me pjeshkë jashtë botës" tregoi ëndrrën e popullit për një shoqëri paqësore. Togfjalëshi "Toka me pjeshkë jashtë botës" në gjuhën kineze, ashtu si fjala "utopi" në gjuhët evropiane, është bërë sinonimi i një rendi shoqëror ideal. Pas kohës së Tao Juan Mingut, poetët kinezë të brezave të mëvonshëm krijuan mjaft vjersha me temën e "Tokës me pjeshkë jashtë botës". (Zheng)