Zhuangci, që e kishte emrin e vërtetë Zhuang Zhou, jetoi në shekullin e 4-t para erës së re, në periudhën e Shteteve Ndërluftuese në historinë kineze. Asokohe, me luftërat e ashpra midis shteteve të ndryshme për vendosjen e hegjemonisë, u hapën fusha të gjera veprimi për dijetarët. Shumë prej tyre endeshin nga një shtet në tjetrin për të trumbetuar doktrinat e veta. Ata mund të ngjiteshin në poste të larta zyrtare me t'u admiruar nga ndonjë monark, ndërsa Zhuangci, që gjithashtu jetonte në atë mjedis plot me turbullira, kishte një ideal dhe botëkuptim tjetër për jetën.

Zhuangci, që kishte lexuar mjaft dhe shkruante bukur, mund të zinte kollaj ndonjë post të lartë, por ai përbuzte një jetë të zakonshme dhe synonte frymën e lirisë. Një herë, Zhuangci shkoi në shtetin Vei për të vizituar mikun e tij të mëparshëm Hui Shi, që ishte bërë kryeministri i shtetit Vei. Por Hui Shi kujtonte se mos Zhuangci kishte ardhur për t'i rrëmbyer postin, prandaj dërgoi njerëz për ta kapur atë. Zhuangci, me ta marrë vesh këtë, shkoi te Hui Shi dhe i tha shtruar: "Ishte dikur një lloj shpendi i madh, i cili, duke fluturuar nga Deti i Jugut deri në Detin e Veriut, nuk çlodhej pa gjetur ndonjë rrap të lartë, nuk hante pa gjetur fryte bambuje dhe nuk pinte pa gjetur ndonjë burim me ujë të kulluar. Ndërkohë, një kukuvajkë, që kishte gjetur kufomën e prishur të një miu dhe që e shihte shpendin e madh sipër në hapësirë, kujtoi se mos shpendi i madh do të ulej për të rrëmbyer ngordhësirën e bërtiti me të madhe për ta trembur atë." Duke rrëfyer këtë alegori, ai iu përgjigj Hui Shiut me përbuzje. Zhuangci i shikonte famën, përfitimin dhe pozitën e lartë tamam si ngordhësira minjsh.

Kur Zhuangcit i vdiq e shoqja, një mik i shkoi për ngushëllim, por e gjeti Zhuangcin duke kënduar dhe duke trokitur në një legen. Miku u zemërua dhe e qortoi duke thënë se atij i mungonte natyra njerëzore, por Zhuangci tha: "Vdekja e njeriut është një gjë e natyrshme, si ikja e pranverës dhe ardhja e verës, si mbarimi i vjeshtës dhe fillimi i dimrit. Unë nuk vajtoj, por këndoj, sepse, po të vajtoja, veprimi im do të binte në kundërshtim me natyrën dhe do të tregonte se unë nuk do njoh ligjet e natyrës."

Zhuangci ushqente pakënaqësi për shoqërinë plot me rrëmuja të shkaktuara nga luftërat e asaj kohe dhe shpresonte që të krijohej një rend i ri shoqëror. Ai ëndërronte që njerëzimi të kthehej në shoqërinë e bashkësisë primitive të lashtësisë së largët, kur njerëzit nuk kishin pretendime dhe jetonin të lirë.

Zhuangci kishte fantazi të çuditshme dhe e tregonte shpesh herë mendimin e vet filozofik në mënyrë të gjallë dhe me humor alegorik. Janë ruajtur deri tani 33 kapituj të veprës së tij me titull "Zhuangci" dhe 90% e tyre janë tregime dhe legjenda alegorike, të cilat kanë ngjyrime romantike dhe vlerë të lartë letrare. Vepra e tij, në të cilën shtjellohet thelbi i doktrinave taoiste, është bërë një dokument i rëndësishëm klasik i taoizmit. Sa herë që ndodhnin ndryshime në shoqërinë kineze të lashtësisë, mendimet e taoizmit dhe doktrinat e Zhuangcit hynin në periudhën e lulëzimit, prandaj themi se doktrinat e Laocit dhe Zhuangcit janë shkrirë në frymën e kulturës kineze. (Zheng)