Më 1 korrik, u vu në provë hekurudha Qinghai-Tebet, që është hekurudha më e lartë mbi nivelin e detit. Meqenëse kushtet gjeologjike të këtushme janë shumë të vështira, disa ekspertë të huaj thonin dikur se ishte e pamundur të ndërtohej një hekurudhë në rrafshnaltën Qinghai-Tibet. Por ndërtuesit kinezë, duke kapërcyer vështirësitë e shumta, ndërtuan në këtë "Çati të Botës" një hekurudhë, që populli e quan "Rrugën Qiellore ".

Sektori Golmu-Lhasa i hekurudhës Qinghai-Tibet, që sapo u inaugurua, ka një gjatësi prej 1142 kilometrash dhe rreth gjysma e tij përshkon zonat me "dheun e ngrirë", që do të thotë shkëmbinjtë dhe dheun me akull gjithmonë me temperaturë nën zero. Në gjendjen e ngrirë, vëllimi i tyre mund të fryhen, kurse në verë, vëllimi i tyre mund të zvogëlohet.

Dheu i ngrirë përbën një problem botëror. Të dhënat e një ankete të bërë në vitin 1994 në Rusi vërtetojnë se 27.5% i hekurudhës së dytë të Siberisë, të ndërtuar në vitet 70 të shekullit të 20-të, ndikohet nga dheu i ngrirë. Në përgjithësi, kur kalojnë në zonat me dheun e ngrirë, trenat ecin vetëm 50 kilometra në orë. Rusia, Kanadaja dhe vendet e tjera, që kanë problemin e dheut të ngrirë, ndodhen në gjerësinë e lartë gjeografike, prandaj gjendja e dheut të ngrirë në to është relativisht e qëndrueshme, kurse dheu i ngrirë në zonat që përshkon hekurudha Qinghai-Tibet, është tepër i ndërlikuar dhe specifik, sepse këto zona ndodhen në një gjerësi të ulët gjeografike, në lartësi të madhe mbi nivelin e detit, rrezet e diellit janë tepër të forta dhe struktura e rrafshnaltës Qinghai-Tibet lëviz shumë dendur.

Atëherë, si u zgjidh ky problem i vështirë gjatë ndërtimit të hekurudhës Qinghai-Tibet? Ndërtuesit kinezë bënë një shtresë 1 metër të trashë me gurë të thyer midis sipërfaqes së tokës dhe dhuet të ngrirë. Personeli inxhiniero-teknik e quajti atë "Kondicionerin e thjeshtë". Inxhinieri i lartë i Korporatës Hekurudhore Kineze, zoti Lin Lansheng tha se ky "kondicioner i thjeshtë" është në fakt një lloj bazë e hekurudhës.

"E bëmë shtresën me gurë të thyer për të ndaluar në verë konveksionin e ajrit të ngrohtë me atë të ftohtë në dheun e ngrirë. Në verë, ajri i ngrohtë, që futet në këtë shtresë, nuk bën konveksion me atë të ftohtë që është poshtë, sepse ajri i ngrohtë shkon gjithmonë sipër. Në këtë mënyrë, ruhet edhe në verë temperatura e ulët e dheut të ngrirë poshtë."

Zoti Lin tha se këtë metodë të ndërtimit të bazës së hekurudhës në zonat me dheun e ngrirë ata e zbuluan rastësisht gjatë hulumtimeve shkencore. Një ditë në verë, një punonjës i hulumtimeve shkencore hapi rastësisht një grumbull gurë të thyer dhe gjeti akull dhe borë poshtë grumbullit, ndërsa dheu përreth ishte shumë i nxehtë. Ata e shfrytëzuan këtë zbulim të rastit në punimet për ndërtimin e bazës së hekurudhës në zonat me dheun e ngrirë dhe dolën me sukses. Meqenëse kostoja e ndërtimit me këtë metodë është e ulët, 110 kilometra bazë e hekurudhës është ndërtuar me këtë metodë.

Një metodë tjetër e mirë e zgjidhjes së problemit të ruajtjes së temperaturës së ulët të dheut të ngrirë është zëvendësimi i udhës me ura. Kur udhëtonim nëpër hekurudhën Qinghai-Tibet, urat na lanë mbresa shumë të thella. Gjatësia e urave të hekurudhës Qinghai-Tibet, e marrë së bashku, arrin në 150 kilometra. Është hera e parë në botë që u ndërtuan kaq shumë ura në një hekurudhë. Lidhur me këtë, zoti Lin tha:

"Shtyllat më të gjata të urave tona arrin në 30 metra dhe thellohen deri në shtresën e dheut të ngrirë gjithmonë. Kështu, fryerja e dheut të ngrirë pothuajse nuk ndikon mbi bazën e hekurudhës."

Gjatë ndërtimit të hekurudhës Qinghai-Tibet, krahas zgjidhjes së problemit të dheut të ngrirë, ndërtuesit kishin për të përballuar edhe mjedisin e ashpër natyror. Një problem i vështirë, që kërkonte zgjidhje me ngut, ka qenë garantimi i shëndetit të punonjësve. Temperatura minimale në kantieret e ndërtimit të kësaj hekurudhe ka qenë 45 gradë nën zero Celsius dhe në çdo vit ka pasur 100-160 ditë me erë të fortë. Aq më tepër, mungesa e oksigjenit në rrafshnaltën Qinghai-Tibet ka qenë një problem i madh. Në tunelin e malit Fenghuo të hekurudhës Qinghai-Tibet, që është tuneli më i lartë mbi nivelin e detit në gjithë botën, vëllimi i oksigjenit ka qenë sa 50% i vëllimit të oksigjenit në fushë. Mungesa e oksigjenit ka qenë një nga faktorët që mund të pengonin zhvillimin e punimeve dhe ka shqetësuar më tepër ndërtuesit tanë.

Në fillim, për të zgjidhur problemin e oksigjenit, secili prej punëtorëve merrte në shpinë një pompë oksigjeni. Por pesha e madhe e pompave konsumonte kot forcën fizike të punëtorëve, prandaj ata i zëvendësuan pompat me dy stacione oksigjeni në të dy anët e tunelit të malit Fenghuo, të cilat furnizonin me oksigjen në të 24 orët. Dhe kjo gjë plotësoi zbrazëtinë e teknikës së funizimit me oksigjen në lartësi të madhe mbi nivelin e detit. (Zheng)