|
Me ish-studentët kinezë edhe gjatë viteve të diktaturës mbaja ndonjë kontakt formal, ndonëse në një rast pata edhe tronditje të fortë, kur në një rast disa prej tyre më takuan para hotel 15-katëshit në qendrën e Tiranës. Aso kohe ankthi ishte bërë sindromë e jetës sonë, kur takimi pa leje me të huajt dënohej ashpër, qoftë edhe kur ishte thjesht për mirësjellje. Disa nga ish-studentët e mi kinezë, të viteve të rinisë, ndjenin jo vetëm mirënjohje, por edhe afrim, kur vinin me punë ose detyrë në Shqipëri. I tillë ishte Van Hun Çi, i cili punoi vite e vite në Shqipëri si përfaqësuesi i agjensisë kineze të lajmeve, "Hsinhua", që jo vetëm më vizitonte shpesh ose më ftonte në mjediset e tij të banimit, po nuk reshtte së përmenduri punën time në Kinë dhe kujtimet e mira që kisha lënë, edhe pse shpesh i kujtoja se ajo ishte detyra ime dhe se isha unë që kisha mësuar shumë gjëra nga ata, nga kultura e arti i atij populli punëtor. Ndërsa një student tjetër, Van Çi Shan, pas largimit nga karriera diplomatike u bë drejtor i të parit restorant serioz kinez që u hap në Tiranë, diku afër gjimnazit "Partizani". U përpoq të më tërhiqte në punët e biznesit me Kinën, me argumentin se shumë nga ish-studentët e mi, tashmë ishin bërë bosë në kryeqytetin kinez.
Ka qenë befasues për mua takimi me një nga studentet më të përkushtuara të gjuhës shqipe, Hou Yu Pin, në bulevard, përballë ish-kafenesë "Peza". Ishte maj i viti 1966, pra fare pak muaj pas kthimit në Shqipëri, aty nga ora 18, kur nga mesi i njerëzve u shkëput një vajzë dhe erdhi drejt meje. Shtanga dhe në pak sekonda nuk po besoja se mund të ndodhte një gjë e tillë, ndërsa po dëgjoja një zë: "Profesor! Profesor!" U përshëndetëm si miq të vjetër... Ajo kishte ardhur si përkthyese me një delegacion bujqësor. E ftova për një vizitë në shtëpi, megjithëse drita elektrike kishte ikur. Më vonë mësova se Hou Yu Pin drejtonte redaksinë e gjuhës shqipe në Radion e Jashtme të Kinës në Pekin dhe se kishte qenë për specializim në Prishtinë.
|
