Turbina të fuqishme vënë në lëvizje lokomotivën e një treni që lëviz si një dragua nëpër shinat e hekurta ndërmjet kodrave e maleve me një ritëm të rëndë çak-çuk, çak-çuk ? fishkëllima ulëritëse çan avullin e trashë të bardhë dhe tymin e errët - një ritual që vijon prej më shumë se 180 vjetësh.

Lokomotiva me avull u bë një simbol botëror i fuqisë gjatë Revolucionit Industrial të shekullit XIX. Pas 1925-s, viti kur shpikësi britanik Xhorxh Stivenson konceptoi të parën lokomotivë me avull, kjo makinë u vlerësua si simbol krenarie ? një arritje madhore që i paraprinte një periudhe zhvillimesh të fuqishme. Sot disa nga ata që janë mësuar me trenat e vjetër janë të mbushur me një ndjenjë malli, kurse të tjerët që ende nuk i kanë parë kafshët mekanike të ngarkesës mezi presin rastin ta bëjnë këtë.

Në West Edmonton Mall, i njohur si qendra më e madhe tregtare në Amerikën e Veriut, klientët mund të shohin të varura nëpër muret e dyqaneve të artit piktura të trenave me avull duke kaluar nëpër të mrekullueshmit Rocky Mountains. Këto piktura shërbejnë për të ngushëlluar ata që ende nuk kanë pasur rastin të jenë dëshmitarë të madhështisë së kësaj makine. Por sidoqoftë, përpara tetorit 2005, pothuajse përditë banorët e Rajonit Autonom verior të Mongolisë së Brendshme në Kinë i kanë vërejtur këto fosile mekanike të gjalla duke punuar teksa përshkonin kullota të gjera. Ato datojnë që nga fillimet e industrisë së mekanizuar.

Ulja e perdes kineze për lokomotivën me avull

Hekurudha Jining-Tongliao shtrihet për më shumë se 1200 kilometra përmes Kullotës së Mongolisë së Brendshme dhe është një nga hekurudhat e pakta në botë ku lëvizin trena të vënë në lëvizje nga energjia avullore. Kjo hekurudhë, e njohur si më e gjata hekurudhë me investim të përbashkët në Kinë, u ndërtua me ndihmën e Bankës Botërore, kryesisht për t'u ardhur në ndihmë banorëve vendës. Në vitet '90 të shekullit XX, kur u vu në shfrytëzim, në hekurudhë udhëtonin vetëm lokomotiva me avull për të ulur koston e përdorimit dhe shpenzimet për blerjen e lokomotivave. Asokohe një lokomotivë me avull kushtonte vetëm 300 000 yanë (rreth 30 000 euro), ndërsa një lokomotivë diezel më shumë se 4 milionë yanë. Për më tepër, kostoja vjetore e punës së një lokomotive me avull ishte rreth 900 000 yanë, ndërsa ajo e një lokomotive diezel 2.7 milionë yanë.

Trenat me lokomotivë me avull kanë udhëtuar në hekurudhën e brendshme për 10 vjet. "Lokomotivat me avull e kanë ndihmuar kompaninë tonë të arrijë fitime të ndjeshme në 10 vjetët e kaluar, që kur hekurudha u vu në shfrytëzim", u shpreh Wang Huichuan, manaxheri i përgjithshëm i Hekurudhës Jining-Tongliao. "Të ardhurat tona nga hekurudha janë rritur nga rreth 400 milionë yanë në fillim në 1.02 miliardë yanë në 2004. Vetëm 27 nga 120 lokomotivat me avull që kemi blerë kanë mbetur sot". Tani që të gjitha këto lokomotiva i përkasin kompanisë "Daban Section" dhe ende përshkojnë vajtje-ardhje 160 kilometrat ndërmjet Dabanit dhe Chabuga-s.

Në kryqëzimet e hekurudhave nën administrimin e "Daban Section"-it, disa lokomotiva të ndryshkura dergjen në diell e shi. Dhe mekanikët shpesh duhet t'i riparojnë këto lokomotiva ende në përdorim. Por kompania e ka të vështirë të gjejë pjesë këmbimi, sepse furnizuesja e saj e dikurshme, "Datong Locomotive Plant", e ka ndërprerë prodhimin e lokomotivave me avull. Mekanikët mund t'i rregullojnë disi lokomotivat, ndërsa ato që nuk mund të ndreqen më, shiten si hekurishte për t'u shkrirë. Teksa lokomotivat me avull plaken dhe bëhen të parregullueshme, numri i tyre rrëgjohet dhe, duke mos qenë në harmoni me mjedisin shoqëror, shpejt perdja e fundit do të bjerë për to.

Energjia e një lokomotive me avull vjen nga kaldaja, dhe ka kërkesa të rrepta për sa i përket trysnisë së avullit dhe temperaturës, ashtu si edhe për trysninë e shkarkimit. Lokomotiva me avull duhet të furnizohet me karburant dhe ujë çdo 200 ose 300 kilometra. Një lokomotivë kërkon një ekip prej tre punëtorësh, një makinist, një ndihmësmakinist dhe një punëtor furnizimi. Ka tre turne në ditë, dhe çdo ekip punon një turn.

Makinistët njihen zakonisht si "shefa", ndërsa ndihmësmakinistët dhe punëtorët e furnizimit si "nxënës". Makinisti dhe ndihmësmakinisti ulen në të dy anët e kabinës. Makinisti është përgjegjës për vrojtimin e rrugës përpara dhe për drejtimin e lokomotivës, ndërsa ndihmësmakinisti e ndihmon makinistin për të vrojtuar, i bie bilbilit dhe hedh ujë në kaldajë. Punëtori i furnizimit është përgjegjës për punët e furnizimit, një punë shumë e rëndë. Meqenëse kabina është vetëm rreth tre metra katrorë dhe dritarja e vrojtimit duhet të rrijë e hapur, mund të jetë zagushi në verë dhe ftohtë në dimër.

Në korrik të vitit 2004, "Daban Section"-i nisi të përdorë lokomotivat diezel Dongfeng-IV. Nga fundi i tetorit të viti 2005, lokomotivat diezel u vendosën përgjatë gjithë hekurudhës Jining-Tongliao. Me njëfarë keqardhjeje, populli në Mongolinë e Brendshme i tha lamtumirë lokomotivës së fundit me avull. (Artani)