dëgjoni

Në emisionet e kaluara të Rubrikës "Bota kulturore", në temën "Kinema" ju kemi njohur me disa pjesë nga intervista e regjisorit të njohur shqiptar Viktor Gjika për grupin realizues të rubrikës "Magjia e filmave artistikë" të CCTV-së, si "Jeta kinematografike e regjisorit të njohur shqiptar Viktor Gjika"dhe "Rrëfimet e regjisorit shqiptar Viktor Gjika rreth filmave artistikë " Horizonte të hapura " dhe " I teti në bronz ". Në emisionin e sotëm do të dëgjoni rrëfimet e z. Viktor Gjika rreth filmit artistik shqiptar " Rrugë të bardha".
 
Për sa i përket pasqyrimit të dashurisë ndërmjet Dedës dhe Zanës, ai u shpreh :"Marrëdhëniet intime nuk lejoheshin të ishin të thella në artin shqiptar, duhet të kuptoheshin, por jo të shikoheshin. Kështu që ne e kuptojmë që ata e duan njëri-tjetrin. Unë zgjodha rrugën e ndjesisë. Edhe unë, si krijues, nuk jam për të treguar në ekran të gjitha marrëdhëniet intime. Këtë që bën kinematografia e sotme, që tregon gjithçka, është si të përgjosh. Dashuria është një ndjenjë shumë e madhe, që ka të bëjë me dy persona dhe u takon atyre të dyve. Tjetrit, që është prapa derës, i mjafton vetëm ta ndiejë në fazën e saj më sublime. Dashuria është sublime në fillim, kur s'ka arritur në marrëdhënie fizike."
Pastaj ai shpjegoi se përse e ka zgjedhur Rikard Ljarjen si aktor kryesor të këtij filmi.

Ai tha:"E kisha vendosur të merrja Rikardin që në fillim. Ky film duhej bërë me një aktor të cilit ti i besoje tërësisht dhe s'mund të ishte një i panjohur, për të shprehur atë ide filozofike që doja." Në vazhdim ai foli edhe për zgjedhjen e aktores që do të luante rolin e Zanës, një punonjëse e palodhur në postën telefonike, si dhe për zgjedhjen e aktorëve të tjerë. Ai tha :"Për Zanën kam vuajtur, derisa më në fund gjeta Elida Cangonjin, që ishte studente mjekësie. Më pëlqeu fytyra e saj, ishte e ngrohtë. Qe një çift shumë i këndshëm. Ishin shumë të besueshme marrëdhëniet ndërmjet tyre, ajo dashuri e pashfaqur. Për rolet e tjera kam marrë aktorë që janë më të mëdhenj se rolet që kanë. Për shembull Robert Ndrenika, Agim Qirjaqi, Minella Borova. Këta bëjnë atë rrethin e asaj qyteze provinciale, ku gjithashtu mund të jetohet. Njeriu, po të rrojë, kudo e bën jetën të mirë. Ata u dhanë roleve edhe më shumë nga ç'kishin."

Pasi foli për zgjedhjen e aktorëve, ai tregoi edhe për vështirësitë teknike që ka pasur gjatë xhirimit të këtij filmi. Ai tha:"Ky film, nga ana e zgjidhjeve teknike, ka pasur probleme. Ky ishte filmi i parë shqiptar me ngjyra. Do të kishte xhirime brenda, jashtë, natën, ditën, në dëborë. Në këtë film unë kisha një operator të shkëlqyer, Lionel Konomi, i cili i përballoi të gjitha problemet. Një nga problemet ishte dëbora. Ky film është i pakuptueshëm pa dëborën. Dëbora është pjesëtar dramaturgjik. Ajo herë është dramatike, herë është poetike. Kurse problemi i realizimit të dëborës ishte një vështirësi më vete. Ne ishim një kinematografi teknikisht e papajisur. E zgjidhëm në dy mënyra. E para një ventilator të madh e ushqenim me dëborë nga prapa dhe ai me anë të helikës e hidhte. E dyta, përpiqeshim të shfrytëzonim rastet kur Zoti dërgonte dëborë të vërtetë.

Në kinostudio kishte një thënie, që "Viktor Gjikës i bën natyra si e do". Dhe vërtet e kam pasur natyrën aleate. Në skenat më të rëndësishme ka rënë vërtet dëborë. Por për ta shfrytëzuar grupi ka punuar 24 orë, edhe natën. Kemi qenë në kushte shumë të vështira. Kemi xhiruar në ?15 gradë, që për Shqipërinë është një e ftohtë shumë e madhe. Por arritëm t'i zgjidhnim të gjitha. Dhe në një episod, nga fundi, kur Deda është në majë të shtyllës dhe njerëzit vijnë me pishtarë në dorë, kemi xhiruar me atë që quhet 'natë amerikane'. Kemi xhiruar ditën, por duke përdorur një truk teknik, ajo duket blu. "
Me punën e palodhshme të regjisorit Viktor Gjika dhe të gjithë anëtarëve të grupit realizues, si të aktorëve, filmi doli me sukses dhe u prit shumë mirë jo vetëm në Shqipëri, por edhe në Kinë. Edhe tani, kur ky film shfaqet në televizion, është pëlqehet nga brezi i ri.(Zhai)