Ky film u shfaq në vitet 70-të në Kinë dhe u prit mirë nga spektatorët e atëhershëm kinezë.

Kjo është arsyeja që spektatorët kinezë interesohen për episode të veçanta dhe interesante gjatë xhirimit të këtij filmi.

Në fillim, duke folur për zgjedhjen e aktorëve, z. Viktor Gjika tha : "Filmi 'I teti në bronz' ishte një film me vështirësi të shumta. E para kishte një grup të madh rolesh, për të cilët duheshin gjetur aktorët e përshtatshëm. Kinematografia ishte në hapat e parë dhe zakonisht nëpër filma përdorte aktorët e teatrit dhe ndihej një lojë teatrale në filma.

Ne të rinjtë, si unë, Anagnosti, Milkani, filluam të kërkojmë aktorë edhe jashtë teatrit. "I teti në bronz" kishte nevojë pikërisht për aktorë të tillë, që duhej të ishin edhe të rinj. Në atë kohë në Shqipëri sapo ishte hapur shkolla e aktorëve, kështu që iu drejtova asaj. Për rolin e Almës kam provuar mbi 200 vajza. Prej tyre përzgjodhën me fotografi, pastaj me kinoprova, derisa nxorrëm Yllka Mujon, e cila nuk ishte as 15 vjeçe në atë kohë.

Pasi foli për zgjedhjen e rolit të Almës, z. Viktor Gjika foli hollësisht edhe për zgjedhjen e rolit kryesor Ibrahimit.

Ai tha : "Për rolin e Ibrahimit aktorin e gjeta në Institutin e Lartë të Arteve. Në atë kohë Mevlani kishte rolin kryesor në një pjesë nga Brehti. Gjëja e parë që më bënë përshtypje ishin sytë. Ai kishte sy të veçantë, që përnjëherë të bënin të mendoje. E dyta, kishte një profil shumë të përshtatshëm për bronzin, sepse ky ishte një rol unikal, jo vetëm në kinematiografinë shqiptare, por edhe në kinematografinë botërore nuk besoj të ketë një rast të tillë që heroit të filmit t'i bëhët busti. Kur bëjmë shaka me Mevlanin, i them: "Ti je i vetmi aktor në botë që ke dhe bust prej bronzi". Pra duhej një fytyrë e veçantë dhe Mevlani kishte profil shumë të mirë, të veçantë, plus që atë bust e bënë dy nga skulptorët më të mëdhenj, Kristaq Rama dhe Muntaz Dhrami.

Pastaj, z. Viktor Gjika foli edhe për metodën e tij të punës në përbërjen e aktorëve:" Por në film ka edhe role të vogla. Aty ka edhe fshatarë të vërtetë që flasin. Unë që në këtë film fillova të kristalizoj një metodë pune të kësaj natyre: përzgjedhjen e aktorëve e ndërtoja në bazën e një piramide. Në bazë ishin figurantët, të cilët duhej të kishin një fytyrë të tillë që edhe një herë të shiheshin të linin përshtypje. Pastaj vinin aktorët amatorë, që zakonisht luanin rolet episodike. Në Shqipëri ka pasur një lëvizje amatore të fuqishme. E më vonë vijnë ata që kanë rolet kryesore, që mund të jenë jo vetëm aktorë të njohur, por sipas filmit edhe studentë etj. Kjo u përhap pastaj në të gjithë filmat. Dhe kinematografia shqiptare ka meritë edhe në krijimin e një numri shumë të madh aktorësh, që u bënë mburrje jo vetëm e kinematografisë, por edhe e teatrit. "

Pasi foli për zgjedhjen e aktorëve, z. Viktor Gjika foli hollësisht edhe për krijimin e skenarit të këtij filmi.

Siç ju thashë, ndërkohë që xhirohej filmi Dritëroi përpunonte romanin. Rrallë ka shembuj që në fillim xhirohet filmi e pastaj bëhet romani. Në roman janë shtatë veta që mbartin një bust prej bronzi. Kjo më joshi e para. Madje shkova më tej. Çdo episodi i vura emërtim. I shtati është fëmija, por meqë ai s'ka kujtime, e quajta episiodi "Të gjithë", ku të gjithë kujtojnë betejën e fundit. Është ndër filmat e parë që mbështetej plotësisht në retrospektivë dhe kjo e ndihmoi këtë lloj filmi të arrijë emocionet, megjithëse ishte shumë e vështirë, sepse ne të gjithë e dimë që ky personazh do vdesë dhe ishte e vështirë të joshje spektatorin për një ngjarje së cilës ia di fundin. Sipas kritikës, merita e veçantë e filmit është se megjithëse ti e di që ky hero do të vdesë, ti e ndjek me interes filmin." (zhai)