Perandori Huizong përtonte të pyeste për çështjet shtetërore. Ai ua kishte besuar të gjitha punët disa zyrtarëve të korruptuar, kurse ai vetë krijonte piktura dhe vepra kaligrafike dhe udhëtonte nëpër male dhe lumenj të njohur. Ai nuk interesohej për politikën, megjithatë e dinte mirë se perandorët e disa brezave të dinastisë Song kishin bërë luftëra me perandorinë Liao, por nuk kishin fituarasnjëherë. Kështu, ai vendosi që, në bashkëpunim me perandorinë Jin, të porsa formuar dhe të fuqizuar, të shkatërronte perandorinë Liao. Aspirata e tij u bë realitet: perandoria Liao u mund dhe u asgjësua nën goditjen e forcave aleate të perandorive Song dhe Jin. Por, perandori Huizong nuk ishte i ndërgjegjshëm se, më tej, ai kishte për të përballuar një perandori edhe më të fuqishme, që ishte zgjeruar pikërisht me asgjësimin e perandorisë Liao.

Në vitin 1126, perandori Huizong abdikoi nga froni, duke u shpallur "super-perandor" dhe duke e ngritur birin e tij të madh në fronin perandorak, i cili u quajt perandori Qinzong. Pas një viti, trupat ushtarake të perandorisë Jin sulmuan drejt jugut, morën kryeqytetin Kaifeng të dinastisë Song, e zunë robër "super-perandorin" Huizong dhe perandorin Qinzong. Ata u çuan në veri, së bashku me nënën e perandorit, perandoreshën, konkubinat, princeshat, princat, ministrat dhe mjeshtërit, gjithsej 3000 veta. Në këtë mënyrë dinastia Song u asgjësua.

Super-perandori Huizong dhe perandori Qinzong u çuan në Hejlongjang të verilindjes dhe, gjatë udhëtimit të lodhshëm, ata u mbajtën disa kohë për pushim në manastirin Fayuan, i cili gjendet në periferinë jugore të qytetit Pekin dhe është ruajtur i plotë deri më sot. Ata ishin mbyllur brenda katër mureve të manastirit dhe nuk shihnin asgjë, siç thotë një fjalë e urtë popullore kineze, "Të soditësh qiellin duke ndenjur në pus?nuk sheh shumë gjëra".

Sot, krahas pikturave dhe veprave kaligrafike të lëna nga perandori Huizong, ne mund të lexojmë edhe veprat e tij poetike. Në një vjershë, ai shprehu ndjenjat e tij pasi u zu rob dhe u mor në tokat e perandorisë Jin. Ai shkruante: "Më kujtohet tabloja e lulëzuar e kryeqytetit tim. Ah, sa i madh është oborri perandorak! Kudo ka pallate të bukura; ditë e natë dëgjohen tingujt e muzikës. Tani që iku i zoti, me siguri u shkretua qyteti plot me lule. Sot, në shkretëtirën e Veriut, vërtitet një ëndërr për pranverë. Ku është mali i shtëpisë? Mezi duroj këta tinguj të fyellit Qiangdi të Veriut, tinguj që dëgjohen rreth e rrotull luleve të kumbullave të dimrit."

(Zheng)