Bartinat ose karriket e mbartura nga njeriu (jiaoyi), një mjet tradicional transporti me bartës, qenë quajtur fillimisht karrike shpatullash (jiaoyu) duke qenë se ishin karrike që i mbanin njerëzit në shpatullat e tyre. Jiaozi është krahasimisht emri modern i tyre.

Në kohët e vjetra bartinat ndaheshin në dy kategori kryesore: bartina zyrtare (guanjiao) dhe bartina private (minjiao). Të parat përdoreshin nga familjet mbretërore dhe zyrtarët qeveritarë e, në bazë të statusit të personit që transportohej me to, ndyshonte përpunimi që ndiqte rregulla të forta të përcaktuara për nivele të ndryshme të hierarkisë perandorake.

Bile edhe vetë perandori, për raste të ndryshme, do të ulej në bartina të gradave të ndryshme: në bartina ceremoniale kur shkonte në pritjet zyrtare të oborrit, në bartina më të thjeshta kur bënte xhirot e kontrollit brenda Qytetit të Ndaluar, në bartina të lehta për gjueti dhe shëtitje jashtë qytetit dhe, më në fund për raste krejt të zakonshme një bartinë e ndryshueshme e shoqëronte atë në udhëtime, të cilën mund ta zëvendësonte me një tjetër në çdo çast që do të dëshironte.

Për përdorim të përditshëm në pallat e zakonshme ishte bartina e lehtë. Po ashtu edhe pajisjet e pajimi ndryshonin sipas stinës: Bartina të ngrohta për dimër e të freskëta për verë. Dy bartinat e ekspozuara në Pallatin e Dimrit janë të tipit të përdorimit të përditshëm dhe përdoreshin nga perandori për qëllime nga më të zakonshmet.

Madhësia e bartinave të ministrave dhe të zyrtarëve më të ulët varionin në përputhje me rrangun e tyre. Në të gjitha rastet, dalja e një bartine zyrtare në rrugë lajmërohej me rënien e gongëve për lirimin e rrugës dhe rrethohej nga një numër shoqëruesish. Njerëzit e zakonshëm që hasnin në një rast të tillë duhet të mbanin qetësi dhe të qëndronin anash. Sa më i lartë posti zyrtar aq më i madh numri i pasuesve dhe i bartësve të bartinës. Shoqëruesit varionin nga dy për një oborrtar të parëndësishëm deri në tetë për një shkëlqesi. Vetë perandori mbante 16 mbartës.

Bartinat private ishin të thjeshta dhe zotëroheshin vetëm nga pronarë tokash ose qytetarë të pasur. Të ndërtuara me dru ose bambu, ato mund të përdoreshin si në rrugë të sheshta ashtu edhe nëpër shtigje malesh. Disa bartina si psh me zyrtare brenda, shoqëroheshin nga truproja që ecnin përkrah saj.

Ka pasur gjithashtu edhe një tip tjetër bartine, që merrej me qira nga njerëzit e zakonshëm në raste martesash. Ato quheshin bartina lulesh (huajiao) ose bartina lumturie (xijiao). Modeli luks i këtij tipi mbulohej me një qendismë mëndafshi në ngjyrë të ndritshme e të stolisur me figura fatsjellëse e me gurë plot shkëlqim. Në feudalizëm, nusja nuk ishte mirë të shihej nga njerëz të huaj, ndaj ishte krijuar një lloj bartine dyshe, me një bartinë të vogël brenda dhe një më të madhe jashtë. Kështu, nusja hynte ose dilte, sipas rastit në bartinën e brendshme dhe pastaj transportohej tek bartina e jashtme pa u ekspozuar në sytë e publikut. Bartinat e nuseve mbetën në modë edhe disa kohë pas krijimit të Kinës së Re në vitin 1949, në disa rajone të veçanta. Sot të rinjte parapëlqejnë bartinat e motorizuara për dasmat e tyre, ndërkohë që bartinat origjinale i kanë mbetur historisë.(R.Stringa)