Në intervistën për grupin e rubrikës " Magjia e filmave artistikë" të CCTV-së, duke folur për jetën e tij kinematografike, z Viktor Gjika tha: "Filmi i parë që kam bërë si regjisor i pavarur ishte "Horizonte të hapura", që mbështetej në një ngjarje reale, në një personazh që dha jetën gjatë një stuhie për të mbrojtur bigën, që është një vinc ngarkim-shkarkimi në port detar. Me kërkesën time Dritëro Agolli shkroi skenarin. Unë në atë film isha edhe regjisor, edhe operator. Filmi ka skena interesante e u prit mirë."

Pasi foli për filmin e parë, ai vazhdoi edhe për filmin " I teti në bronz" për të cilën interesohej grupi televiziv kinez. Sidomos për faktin se si i ka shkuar ndërmend të xhirojë një film të tillë. Lidhur me këtë, z. Viktor Gjika tha :

"Andej nga fundi i filmit i kërkova Dritëroit të më jepte ndonjë gjë tjetër të shkruar prej tij. Ai më dha një roman në dorëshkrim, që quhej "I teti ishte në bronz". Mua më pëlqeu shumë kjo ide, pasi e i thashë se mund të bëhej një skenar i mirë. Ai më kërkoi ta shkruaja unë një herë skenarin. Mua më pëlqeu shumë, ndoshta lidhej me kujtime nga fëmijëria ime, kishte role shumë interesante, të skalitura. E shkrova me shumë pasion variantin e parë të skenarit, në të cilin unë i bëra disa ndryshime romanit. Ndryshimi kryesor ishte se personazhi nuk vritej në rrugët e qytetit, por kisha zhvilluar një skenë beteje, ku të gjitha personazhet e filmit merrnin pjesë, e aty vritej edhe personazhi kryesor, të cilit iu bë më vonë edhe busti prej bronzi. Ndërtimi i romanit, pra dhe i filmit, ishte tepër modern, sepse duke treguar kujtimet e tyre të shtatë personazhet e filmit që mbanin bustin, zbërthenin jo vetëm figurën e heroit, por jepnin dhe një tablo shumë realiste e Luftës Nacionalçlirimtare."

Filmi "I teti në bronz" është një ndër filmat më të suksesshëm me temën e luftës antifashiste, lidhur me këtë, z. Viktor Gjika theksoi: "Këtu dua të hap një parantezë. Kinematografia shqiptare e pasqyroi shumë gjerë e shumë thellë temën e Luftës Antifashiste Nacionalclirimtare dhe këta filma patën jehonë të madhe në Shqipëri, sepse bazoheshin në një të vërtetë reale, në luftën që bëri populli shqiptar kundër pushtimit nazist e fashist. Shqipëria diti të rreshtohej në anën e aleatëve antifashistë dhe kjo është një meritë historike që s'mund ta fshijë askush. Kjo bëri që kinematografia shqiptare të hyjë në zemrat e njerëzve, që shqiptarët ta duan filmin shqiptar dhe ta shohin. Është një gjë pozitive që këta filma u panë mirë edhe jashtë shtetit, në mënyrë të veçantë kemi dëgjuar që në Kinë janë shfaqur me sukses të madh dhe për ne ka qenë një kënaqësi shumë e madhe kur dëgjonim se filmat tanë po shfaqeshin, po pëlqeheshin dhe si personazhet tona po i njohnin të gjithë kinezët."

Kështu, pra, pasi e mbarova skenarin, ia dhashë Dritëroit për ta lexuar. Ai më tha: "Viktor, romani shpëtoi". I thashë ta mbaronim skenarin së bashku. Më vonë, gjatë kohës që vijonte xhirimi i filmit, Dritëroi vijoi ta rishkruante romanin, ta pasuronte më tej dhe romani do të quhej "Komisari Memo", ndërsa filmi u quajt "I teti në bronz". Ai futi një personazh tjetër, Rrapo Tabanin. Mua kjo figurë më mbeti në mendje, sa kam dashur të bëja një film më vete për të, por kjo nuk u realizua.

Nuk e mendoja se do të bëhesha regjisor. Unë isha operator, sic thoshin, shumë i mirë. Kisha xhiruar një sërë dokumentarësh të pavarur. Ndoshta, ngaqë në vitet '60 filloi të rritet prodhimi i filmave, e regjisorët me shkollë ishin vetëm dy, u mendua që t'u ngarkohej operatorëve regjia. Në fillim m'u propozua mua që të realizoja filmin "Komisari i dritës". Unë nuk e ndieja veten të përgatitur për këtë. Pastaj lindi mendimi që ta bënim ne të dy, unë dhe Dhimitër Anagnosti, si operatorë e regjisorë."

Ju flet Radio e Jashtme e Kinës, në emisionin e sotëm, ju folëm për fillimin e rrugës kinematografike të z.Viktor Gjika, në emisionet e ardhshme do të vazhdojmë me përmbajtje të tjera të intervistës me të. ( Zhai)