Unë që i vogël kam pasur një dëshirë shumë të madhe për kinematografinë. Prandaj, kur mbarova shkollën e mesme në qytetin e Korcës kërkova që të çohesha për studime për filmin. Ishte fat për mua që më doli e drejta e studimit pikërisht për kinematografi në Institutin Kinematografik të Moskës, një ndër institutet më të mirë dhe më të mëdhënj të botës

Në fillim kam studiuar për operator. Në vitin 1960 mbarova studimet shkëlqyeshëm, me diplomë të kuqe, diplomë të vecantë. Filmi-diplomë që xhirova unë ishte një tregim i Heminguejit, që mori "Grand Prix" në një festival filmi. Pastaj erdha në Shqiperi kur sapo kishte filluar prodhimi i filmave artistikë. Ishin bërë nja dy filma dhe do të xhirohej filmi "Debatik", me regjisor Hysen Hakanin, kurse operator isha unë me Dhimitër Anagnostin. Më vonë që të dy në u bëmë regjisorë. Pas filmit "Debatik" neve na u ngarkua të bënim si regjisorë e si operatorë filmin "Komisari i dritës". Meqenëse filmi pati sukses të madh, ne vazhduam punën në fushën e regjisë.

Filmi i parë që kam bërë si regjisor i pavarur ishte "Horizonte të hapura", që mbështetej në një ngjarje reale, në një personazh që dha jetën gjatë një stuhie për të mbrojtur bigën, që është një vinc ngarkim-shkarkimi në port detar. Me kërkesën time Dritëro Agolli shkroi skenarin. Unë në atë film isha edhe regjisor, edhe operator. Filmi ka skena interesante e u prit mirë.

Andej nga fundi i filmit i kërkova Dritëroit të më jeptë ndonjë gjë tjetër të shkruar prej tij. Ai më dha një roman në dorëshkrim, që quhej "I teti ishte në bronz". Mua më pëlqeu shumë e i thashë se mund të bëhej një skenar i mirë. Ai më kërkoi ta shkruaja unë një herë skenarin. Mua më pëlqeu shumë, ndoshta lidhej me kujtime nga fëmijëria ime, kishte role shumë interesante, të skalitura.

 E shkrova me shumë pasion variantin e parë të skenarit, në të cilin unë i bëra disa ndryshime romanit. Ndryshimi kryesor ishte se personazhi nuk vritej në rrugët e qytetit, por kisha zhvilluar një skenë beteje, ku të gjitha personazhet e filmit merrnin pjesë, e aty vritej edhe personazhi kryesor, të cilit iu bë më vonë edhe busti prej bronzi. Ndërtimi i romanit, pra dhe i filmit, ishte tepër modern, sepse duke treguar kujtimet e tyre të shtatë personazhet e filmit që mbanin bustin, zbërthehej jo vetëm figura e heroit, por jepej dhe një tablo shumë realiste e Luftës Nacionalclirimtare.

Këtu dua të hap një parantezë. Kinematografia shqiptare e pasqyroi shumë gjerë e shumë thellë temën e Luftës Antifashiste Nacionalclirimtare dhe këta filma patën jehonë të madhe në Shqipëri, sepse bazoheshin në një të vërtetë reale, në luftën që bëri populli shqiptar kundër pushtimit nazist e fashist. Shqipëria diti të rreshtohej në anën e aleatëve antifashistë dhe kjo është një meritë historike që s'mund ta fshijë askush. Kjo bëri që kinematografia shqiptare të hyjë në zemrat e njerëzve, që shqiptarët ta duan filmin shqiptar dhe ta shohin.(Zhai)