Teksa edhe unë po shihja me vëmendje ndër këto stenda, sytë më shkuan te një DVD ku bashkë me karakteret kineze ende të padeshifrueshme për mua, dallova fjalën "Gjurma". Kureshtjen nëse ajo ishte fjala e njohur e shqipes, ma hoqi fotografia me disa gra të veshura me kostumet tradicionale të Shqipërisë së Veriut në mbështjellësen e DVD-së. Vijova më tej në atë stendë ku dukej se ishin vendosur filmat e vjetër të vendeve të Evropës Lindore. Ndodheshin mjaft filma shqiptarë, pavarësisht se ndonjëherë me titull të ndryshëm nga origjinali e ndonjëherë, dhe kjo ishte një e metë që duhej ndrequr, edhe me tituj të ngatërruar me njëri-tjetrin. Shitësi më pohoi se blerësit kinezë ishin të interesuar për filmat shqiptarë e ata kishin një shitje të kënaqshme.

Për ju të dashur lexues, ashtu si edhe për mua, nuk është i ri fakti që në Kinë transmetohen e qarkullojnë në forma të ndryshme filmat shqiptarë. Por nuk mund ta fsheh kënaqësinë që ndjeva kur vura re se në atë stendë e në stenda të tjera homologe numri i filmave shqiptarë ishte më i madh se numri i filmave nga vendet e tjera të Lindjes, përfshi këtu edhe filmat e prodhuar nga një kinematografi e njohur si ajo ruse. Atëherë e kuptova edhe më mirë pse para disa ditësh, kur mësoi se jam nga Shqipëria, një mesoburrë nisi të këndonte me zë të ulët muzikën e filmit "Ngadhënjim mbi vdekjen", një film që në Kinë është mbase më i njohur edhe se në Shqipëri. E njëjta gjë mund të thuhet edhe për filmin "Oshëtimë në bregdet", për të cilin madje unë, një njohës deri diku i mirë i kinematografisë shqipe, e mësova këtu në Kinë, nga profesori i shquar shqipfolës dhe dashamirës i madh i Shqipërisë e i artit shqiptar Cen Egbo, se ishte ndërtuar mbi bazën e dramës së njohur të Sulejman Pitarkës "Familja e peshkatarit".

Pata rastin të shoh njërin nga këta filma, "Rrugë të bardha", të dubluar në gjuhës kineze. Megjithëse më kishte marrë malli të dëgjoja zërat origjinalë të Rikard Ljarjes, Ilia Shytit, Robert Ndrenikës, Minella Borovës, Agim Qirjaqit, Elida Cangonjit etj., përsëri nuk më erdhi keq, sepse dublimi ishte bërë në mënyrë të shkëlqyer dhe gjuha kineze në gojën e këtyre aktorëve të shquar tingëllonte po aq e bukur sa edhe shqipja.

Dhe në fund do të doja të bëja një sugjerim. Përveç filmave të kohëve të fundit, kam parë edhe mjaft filma të vjetër kinezë, kryesisht me temë nga lufta kundër agresionit japonez. Kam vënë re një ngjashmëri të madhe në këta filma me filmat shqiptarë me temë nga Lufta Antifashiste, por edhe nga vitet e pasçlirimit, dhe kjo deri në njëfarë mase është e kuptueshme, perderisa populli kinez e populli shqiptar, pavarësisht se të ndryshëm për nga madhësia e larg gjeografikisht, e kanë pasur të ngjashme edhe historinë e luftës kundër fashizmit e të periudhës së mëpasshme. Por të bën përshtypje se kjo ngjashmëri nuk është vetëm në tema e në subjekte, por edhe në teknikën kinematografike, në lojën e aktorëve, e deri edhe në muzikën e filmave e në titra. Unë besoj se për këtë arsye këta filma do të ishin të afërt për shikuesin shqiptar e do të mirëpriteshin prej tij, ashtu siç janë mirëpritur filmat shqiptarë në Kinë, prandaj do të ishte mirë që të gjendeshin rrugët për t'i sjellë këta filma në Shqipëri, duke bërë kështu që një pjesë e rëndësishme përfaqësuese e kulturës kineze aty të ishte edhe kinematografia. (Artani).