Një burrë nga Ulingu merrej me peshkim, duke e konsideruar atë si zanatin e vet. Një herë, duke ngarë varkën nëpër një përrua, ai harroi se sa gjatë kishte lundruar. Papritur, pa një korije me pjeshkë, e cila shtrihej në të dy brigjet e përroit. Në korije nuk rritej asnjë dru tjetër. Egjethet e luleve po binin barëra duke lëshuar aromë. Kjo pamje e çuditi peshkatarin. Ai vazhdoi ta ngjiste varkën përpara dhe arriti në fund të korijes, ku buronte përroi dhe kishte një mal. Në mal kishte një zgavër të vogël, nga e cila vinte dritë. Peshkatari e la varkën dhe hyri në zgavër, e cila ishte aq e ngushtë, saqë mund të kalonte vetëm një njëri. Pasi bëri dhjetëra hapa, para tij u hap një botë, ku tokat ishin të gjera dhe të sheshta dhe shtëpitë të rregullta. Kishte toka pjellore, hauze të bukura, mana dhe bambu. Rrugët kryqëzoheshin; dëgjoheshin këngët e gjelave dhe të lehurat e qenve. Vinin dhe shkonin njerëz ndër ara. Veshjet e burrave dhe të grave ishin njësoj si te ne. Fëmijët dukeshin të gëzuar. Të gjithë u çuditën kur panë peshkatarin dhe e pyetën se nga kishte ardhur. Peshkatari iu përgjigj të gjitha pyetjeve.Ai u ftua në shtëpinë e një familjeje dhe u gostit me raki dhe me gjellë prej mishi pule të therur posaçërisht për të. Kur morën vesh se kishte ardhur një mysafir nga jashtë, erdhën të gjithë fshatarët e tjerë për të pyetur me kureshtje. Duke u paraqitur, ata thanë se paraardhësit e tyre kishin ardhur në këtë botë të izoluar duke marrë me vete gratë, fëmijët dhe fqinjët, për t'u larguar nga turbullirat e luftës së kohës së dinastisë Çin dhe që nga ajo kohë nuk kishin dalë më, prandaj u izoluan nga bota jashtë. Ata pyetën se çfarë epoke ishte tani, sepse ata nuk e dinin se kishin kaluar dinastitë Çin, Han dhe Vei, dhe as që dinin se jashtë ishte në fuqi regjimi i dinastisë Gjin. Peshkatari u tregoi atyre gjithçka për botën e vet. Ata, që po dëgjonin, psherëtinë duke shprehur keqardhje. Të gjitha familjet e tjera e ftuan me radhë në shtëpi dhe shtruan bankete për ta gostitur. Pas disa ditësh, kur peshkatari po largohej, ata iu lutën që të mos u thoshte asgjë njerëzve jashtë.

Pasi doli, peshkatari gjeti varkën e vet dhe u nis për në shtëpi, duke lënë shenja ngado. Kur arriti në qarkun e tij, ia raportoi guvernatorit gjithçka që kishte parë. Guvernatori dërgoi menjëherë njerëz për të gjurmuar pas peshkatarit, por nuk i gjetën shenjat dhe humbën rrugën. Shkollari fisnik i Nan-yangut, Liu Zigji mori vesh këtë gjë dhe shkoi me gëzim për ta gjetur atë botë, por nuk pati sukses dhe vdiq nga sëmundja. Pas asaj kohe, askush nuk pyeste më për këtë gjë.

(Zheng)