dëgjoni

Katër vitet e fundit, një zonjë franceze e quajtur me emrin kinez Fangfang, ka ndihmuar të shkojnë në shkollë 1500 vajza zonës së largët e të izoluar Mt. Damiao, në Rajonin Autonom Guangxi Zhuang. Sikur kjo franceze të mos kishte ndihmuar të ngriheshin 11 shkolla në këtë zonë të varfër, këto vajza vështirë se do të kishin mundur të vajzhdonin studimet. Perveç hapjes së këtyre shkallave, ajo ndihmoi edhe në ngritjen e një ndërtese trikatëshe në breg të lumit Danian. Fangfangu nuk është e pasur, por, megjithatë, ajo mundi të financojë shumicën e fushatës së saj nëpërmjet qirasë që merrte nga shtëpia e saj në Francë.

Fëmijë, Fangfangu ishte shumë kurioze dhe e interesuar për Kinën, këtë vend të bukur dhe të madh në Lindje. Pas përfundimit të shkollës së mesme, ajo shkoi në kolegj, në Paris, ku dhe u diplomua si master në gjuhën kineze. Më vonë punoi si udhërrëfyese në një agjensi turistike në Paris. Ajo filloi të shoqërojë turistë në Kinë më 1989 dhe që atëhere, çdo vit e ka kaluar më shumë se gjysmën e kohës në Kinë.

Gjatë qëndrimeve të saj në Kinë, Fangfangut i kanë lënë përshtypje të thellë mënyra e veçantë e jetesës dhe zakonet e grupeve të ndyrshme etnike, sidomos ato të Kinës së Jugut.

Në botë ekziston një organizatë ndërkombëtare, e quajtur "Mjeksia pa kufi", që përbëhet nga doktorë, të cilët ofrojnë ndihma humanitare në zonat e varfëra ku mungon shërbimi i majftueshëm mjekësor. Më 1996, një degë kësaj e organizate në Francë, ndërmori një fushatë Në Guangxi.

Rastësisht, në pranverën e vitit 1997, kur punonte si shoqëruese në Guilin, Fangfangu takoi z.Marsel, një anëtar të kësaj organizate. Ajo u lumturua nga takimi me dikë nga vendi i saj. Nëpërmjet organizatës që mësoi për Mt Damiao-n dhe qytetin Danian, vende që nuk mund t'i gjeje as në hartë. Më vonë, ajo hyri në organizatë dhe shërbeu si përkthyese e saj.

Gjithçka në Mt Damiao është e mahnitshme: malet me gjelbërim dhe lumenjtë, qielli i kaltër, retë e bardha dhe vallëzimi caitang.

Sa do të dëshironte Fangfangu të regjistrinte gjithçka në video dhe të shënonte çdo gjë në ditarin e saj!

Ajo që vjen nga një metropol, ishte aq shumë e impresionuar nga ç'po shihte dhe s'mund ta shkëpuste më veten e saj nga ai vend.

Ajo kishte mbërritur në atë zonë me romantizmin e saj francez, por shumë shpejt iu desh të bëhet realiste. Në thellësi të maleve, shumica e popullisë jeton në zona të izoluara, alpine dhe të varfra. Të shkëputur nga pjesa tjetër e botës, mënyra e tyre e të menduarit shpesh është jashtë mode. Ishte mëse e zakonshme që burrat të mos punonin ndërsa bajzat të mos shkonin në shkollë.Ndërkohë që shumica e famijeve i varin shpresat tek burrat, vetë këta mbështeteshin tek gratë. Të vetmet punë që një vajzë mund të bënte, ishin të qëndiste, të thurte triko, të kujdesej për lopët edhe patat edhe pastaj të martohej. Në shkollë gjeje 2-3 vajza, ndërkohe që kishte dhe shkolla pa vajza fare. "Unë duhet të bëj dipka për këtë vend", - tha Fangfangu vetes.

Inshte një pasdite e nxehtë vere e vitit 1998. Me këpucë gome, me një çantë të zezë lecke të lidhur në bel, Fangfangu trokiti në derën e Zyrës së Arsimit të qytetit Danian. "Kam një ide. Dua të financoj për vajzat e këtushme që të shkojnë në shkollë", i tha ajo drejtorit të zyrës.

Duke i hedhur një sy fshatit të varfër, Fangfangu vuri re se shumica e ndërtesave të shkollave ishin të dobta dhe të rrezikshme.

Nxënësit që duhet të mësonin atje, do t'i kishin ndërprerë studimet, nëse nuk do të ishin marrë masa për të zgjidhur problemin. Ajo nxitoi të sigurojë fonde dhe të rinovojë ndërtesat e pabanueshme si dhe të sigurojë ndihma financiare për vajzat, të cilat nuk mund të përballonin shkollimin. Gjatë viteve 1999 dhe 2001, ajo mblodhi rreth 180 mijë yuan për ndërtimin e 11 shkollave të reja në fshatara, si në Linlang, Giushe, Xiangtang dhe Shangzhai.

Fangfangu publikoi një revistë në Francë "Ngjyra e Kinës", në të cilën tregohej jo vetëm për panoramën e mrekullueshme të Mt Damiaos, por edhe për gjendjen e vështirë dhe problematike të këtyre vajzave, të cilat nuk mund të ndiqnin studimet. Pastaj, ajo organizoi lexuesit e saj të vizitojnë Danianin. Pothuaj çdo muaj, ajo ftonte një numër francezësh të vizitonin Guilinin, me të vetmin qëllim: të informoheshin sa më shumë njerëz për gjendjen, në mënyrë që ata të ofronin ndihmën e tyre, veçanërisht për vajzat.

Vitet e fundit, më shumë se 1000 të huaj, shumica francezë, kanë marrë pjesë në fushatat e saj për të fnancuar fëmijët e Mt Damiaos.Këto vite e ndihmuan Fangfang të flasë gjuhën e popullsisë vendore dhe njerëzit u mësuan ta pranojnë atë si njeriun e tyre. Nxënësit e mirëpresin sa herë e shohin dhe kudo që shkon. Sa herë që ajo ikën nga fshati, fshatarët e përcjellin gjithnjë me ushqimet e tyre më të mira, si orizi dhe vezët.

Fangfangu shprehu dëshirën të ndërtonte një ndërtesë druri në Danian. Pa asnjë hezitim, qeveria vendore i dha një copë tokë. Në shkurt të vitit 2001, ndërtesa mbaroi. Fshatarët erdhën në përurimin e saj dhe festuan sikur të ishte ndonjë festival. Ata e bekuan zonjën franceze, e cila kishte dhënë një kontribut të madh në edukimin e brezit të ri. (R. Stringa)