dëgjoni

Të dashur lexues, jam Damini, ju përshëndes larg nga Pekini. Do t'ju tregojmë për jetën e popullit të thjeshtë, për mësuesen e kombësisë kazake Kulimham.

Recetimin e tekstit mësimor po e bëjnë një grup nxënësish të kombësisë kazake të një shkolle fillore, të cilët jetojnë në Rajonin Autonom të Xinkiang-ujgur të Kinës veri-perëndimore. Këta nxënës kanë ardhur nga zona të largëta bujqësore e blegtorale, që shpesh lëvizin pas prindërve gjatë jetës blegtorale nomade. Por megjithatë, kjo jetë nuk ka penguar entusiazmin e tyre për përvetësimin e njohurive dhe për t'u njohur me botën e jashtme. Ajo që i ndihmon ata në realizimin e kësaj aspirate, është mësuesja e kombësisë kazake Kulimham, që me dashurinë e nënës i mëson këta fëmijë.

Në periferinë e largët të kryeqendrës së Xinkiangut ? Urumçi është zona e banimit të blegtorëve kazakë. Kjo zonë është e rrethuar me male. Shkolla fillore, ku punon mësuesja Kulimham, është shkolla më e largët e kësaj zone, domethënë ndodhet në thellësi të maleve. Pas një udhëtimi prej njëorësh në një rrugë malore me zikzake, korrespondenti arriti më në fun në këtë shkollë. Ndërtesat e shkollës janë shumë të thjeshta, një rrjesht ndërtesash njëkatshe, që ndodhen rrëzë malit. Rreth shkollës kalon një lumë i vogël, kurse në vende të tjera rreth shkollës është shkretëtira Gobi dhe çadrat e blegtorëve kazakë gjatë kullotjes verore, të shpërndara në Gobi.

Kulimham 43-vjeçare, ka ardhur këtu për të punuar qysh nga viti 1982, pasi u diplomua nga shkolla e mesme e ciklit të lartë. Deri më sot ajo akoma mban mend kushtet e vështira të asaj kohe. Ajo tha:

"Kur unë erdha këtu, në shkollë kishte vetëm 5 klasa në dy dhoma. Mësuesja nuk kishte banesë, prandaj unë i vendosa plaçkat e mia në një qoshe të klasës, duke e konsideruar klasën edhe si shtëpia."

Jeta në zonën e thellë malore ishte shumë e vështirë. Në verë blegtorët e marrin ujin nga lumi; kurse në dimër të gjithë përdorin akullin e shkrirë si ujë të pijshëm. Këtu transporti nuk është i zhvilluar, në pranverë dhe verë mund të dilet nga mali me automjete bujqësore, kurse në dimër me dëborë të madhe, dilet vetëm më këmbë. Në këtë mjedis të vështirë, Kulimham ka punuar për 23 vjet me radhë. Çfarë e ka shtyrë atë të ngulë këmbë në këtë profesion? Ajo tha:

"Kur erdha këtu për të punuar, isha në moshë shumë të re. U pendova pak, pasi pashë kushtet e vështira. Por fëmijët e fshatarëve e blegtorëve kanë nevojë për një mësues, siç jam unë, prandaj unë zgjodha të punoja këtu. Pasi u kontaktova me fëmijët, fillova t'i dua ata, kështu filloi jeta ime e mësimdhënies."

Shkolla në thellësinë e malit nuk kishte aktivitete të pasura, nuk kishte as pajisje të mësimdhënies, edhe instalimet sportive ishin shumë të thjeshta. Për të pasuruar jetën e fëmijëve pas kohës së mësindhënies, Kulimham, përveç mësimeve, ajo luante shpesh së bashku me fëmijët, u rrëfente atyre edhe tregime, organizonte për ata disa kativitete sportive, si ngjitja në mal, luajtja futboll etj, duke i inkurajuar ata të bashkohen, të bashkëpunojnë mirë me bashkënxënësit dhe t'i ndihmojnë të tjerët.

Kulimham i trajton të gjithë nxënësit si fëmijët e saj me plot dashuri. Në rast se disa fëmijë nuk kishin para për të paguar shpenzimet e mësimeve në shkollë, ajo i ndihmoi ata me rrogën e saj të vogël. Gulmilla është një nga nxënësit që morën ndihmën e mësueses Kulimham. Ajo tha:

"Në vitin 2004 unë nuk shkova të ndiqja mësimin në shkollë për arsye të vështirësive ekonomike në familje. Kur mori vesh këtë, mësuesja Kulimham erdhi në shtëpinë time dhe më këshilloi të shkoja përsëri në shkollë dhe më ka paguar shpenzimet e mësimeve, bile më bleu edhe disa sende mësimore. Unë i jam shumë mirënjohëse mësueses Kulimham."

Si Gulmilla, edhe shumë nxënës të tjerë kanë marrë ndihmën e Kulimhamit. Vetëm në fillim të semestrit të vjeshtës së vitit të kaluar, Kulimham kontriboi 600 yuanë, shifër kjo që ishte më shumë se gjysma e rrogës së saj, për të ndihmuar 3 nxënës në pagimin e shpenzimeve të mësimeve. Zakonisht ajo blinte për ta edhe fletore, lapsa etj. Veprimet e Kulimhamit kanë prekur ndjenjat e çdo nxënëst të saj. Nxënësi Gjazila tha:

"Ne e duam shumë mësuesen Kulimham sepse ajo na ndihmon shumë në mësime dhe në jetë, ajo ndihmon në kohën e lirë nxënësit që nuk ecin mirë në mësime. Nganjëherë në mesditë kur ne nuk kthehemi në shtëpi, ajo na merr në shtëpinë e saj për të ngrënë drekë, ajo na arnon edhe rrobat tona të grisura. Ne ruajmë në zemër dashurinë e saj ndaj nesh. Kur të rritemi, do të bëhemi njerëz të mirë ashtu si Kulimham."

Kulimham ka një familje të lumtur, i shoqi Shahatbek ishte bashkënxënësi i saj në ciklin e lartë të gjimnazit. Ata lindën një djalë dhe një vajzë të bukur. Për të përkrahur punën e Kulimhamit, i shoqi la jetën e rehatshme në qytezë dhe erdhi në këtë zonë malore dhe u bë një mësues. Nga kushtet e vështira klimaterike, Shahatbek u sëmur në zemër dhe në moshën 41-vjeçare ndërroi jetën. Me të përmendur burrin e saj, Kulimham tha plot kujtime.

"Në punë ai më dha përkrahjen më të madhe. Ai mori përsipër të gjitha punët shtëpiake, në mënyrë që unë të punoja e qetë. Ai kujdesej për fëmijët dhe bënte edhe punë shtëpiake. Sot kam marrë diplomën e institutit dhe çertifikatën e kompjuterit për shkak të ndihmës së tij."

Punët e Kulimhamit kanë prekur ndjenjat e shumë njerëzve, tani ka shumë mësues që kanë dëshirë të punojnë në zona malore. Drejtori i shkollës së Kulimhamit Torkan Hans tha:

"Kulimham është një flamuri ynë, që na ka dhënë besim e kurajo, njerëzit e respektojnë shumë atë."

Tani shpresa më e madhe e Kulimhamit është që të vazhdojë t'u japë mësim fëmijëve. Që fëmijët e fshatarëve dhe blegtorëve kazakë të përvetësojnë njohuri kulturore. Ajo tha se duke qëndruar së bashku me fëmijët, ajo ka korrur pa fund gëzim. ( Daming )