Në rubrikën: "Tregime dhe legjenda kineze" po e fillojmë atë me tregimin mitologjik kinez me titull: "Pangu hapi qiellin dhe tokën".

Kinezët e kohëve të lashta trashëguan brez pas brezi një tregim, në të cilin thuhet se në kohë shumë të largëta nuk ekzistonte as qielli dhe as toka; nuk dalloheshin e majta dhe e djathta; nuk dihej se ku ishin lindja dhe perëndimi, ku ishin veriu dhe jugu. Bota e turbullt e atëhershme i ngjante një veze të madhe me të verdhën e saj brenda në qendër. E verdha e "vezës së madhe" u zhvillua pandërprerë dhe pas 18 mijë vjetëve u bë një njeri. Ai theu lëvozhgën dhe doli ashtu siç del një zog i porsaçelur.

Ai njeri që quhej Pangu, u bë figurë e famshme në mitologjinë kineze. Më vonë, ai bëri një sëpatë të madhe dhe e çau "vezën e madhe"duke e ndarë atë në dy pjesë: gjysma e parë, që ishte e lehtë dhe e pastër, u ngrit pandërprerë dhe gradualisht u shndërrua në një qiell të kaltër dhe të rrumbullakët; kurse gjysma tjetër, që ishte e rëndë dhe e turbullt, u bë gradualisht toka e në formë katërore.

Që nga ajo kohë lindën të katër drejtimet: lindja, perëndimi, veriu dhe jugu. Pangu, që ishte i vetmi njeri në botën e atëhershme, e ndiente veten shumë të vetmuar, por zotëronte ndjenjat e gëzimit, zemërimit dhe të hidhërimit. Kur ai ishte i gëzuar, moti ishte i mirë dhe nuk kishte aspak re. Kur ai ishte i zemëruar, moti ishte i vrenjtur, bile rrokulliseshin re të zeza. Kur ai qante, binte shi i rrëmbyeshëm dhe uji i shiut që u grumbullua krijoi lumenjtë, liqenet dhe detet. Kur ai teshtinte, frynte menjëherë erë e tërbuar, fluturonte rërë dhe ngrihej zhavorr. Kur ai hapte qepallat, në qiell shkrepinin vetëtima. Kur ai gërhiste në gjumë, në qiell gjëmonin bubullima.

Pangu jetoi i vetmuar 18 mijë vjet midis qiellit dhe tokës dhe më në fund vdiq nga pleqëria. Trupi i tij ishte shtrirë në tokën e madhe, me kokën drejt lindjes dhe me këmbët drejt perëndimit.

Koka e tij është sot mali Taishan në provincën Shandong të Kinës, këmbët e tij janë sot mali Huashan në provincën Shansi të Kinës, kurse flokët dhe qimet e tij janë sot drurët, pemët, lulet dhe barërat e tokës së madhe. Përmbajtja e këtij tregimi tingëllon absurde, por ai është interesant, sepse mbart në vetvete fantazinë dhe naivitetin e lashtesisë.(Daming).