Solanvanmu është bija e një blegtori. Vendlindja e saj është në zonën Naqy të Tibetit. Kur ishte 14-vjeçe, i ati vdiq. Pra, përveç nënës bujare e shumë punëtore Solanvanmu ka edhe tre motra të mëdha, një vëlla të madh dhe një vëlla të vogël. Por megjithatë, familja me jetë të thjeshtë dhe jo të pasur nuk e ka bërë atë që i mungonin gëzimi dhe ngrohja. Solanvanmu tha se që nga vogëlia ajo kalonte një jetë të gëzuar, sepse i pëlqente shumë këndimi, ajo kulloste kope dhenësh duke kënduar.

"Më pëlqen shumë shumë këndimi. Më kujtohet që në moshën 6-7 vjeçare fillova të kendoja. Këndoja duke bërë punë shtëpiake, ose duke kullotur kope dhënësh. Banorëve tibetianë u pëlqejnë këngë e valle, veçanërisht banorët tanë në Naqy janë më të aftë të këndojnë e të kërcejnë. Në familjen tonë nuk ka anëtarë që merren me muzikë, jemi të gjithë blegtorë, por kemi më shumë qejf të këndojnë. Gjatë festave ne këndojmë e kërcejmë deri natën vonë."

Solanvanmu nuk ka skenë dhe stepa e gjelbër është skena e saj. Ajo nuk ka notë këndimi, as piano dhe as spektatorë, ajo këndon sipas dëshirës, duke e përgatitur zërin e bukur e tingëllues me diapazon të gjërë. Solanvanmu tha se asaj i pëlqen së tepërmi këndimi, këndon e këndon derisa të mos ndjejë asnjë teleshe.

Në moshën 14-vjeçare, vëllai i saj i madh e çoi atë në skuadrën propaganduese të distriktit për shkak se ajo këndon më bukur se të tjerët. Kështu vetëm pas katër muajve ajo zuri vendin e dytë në konkursin e dytë kombëtar të solove dhe të instrumentistëve solo të pakicave kombëtare në qytetin Lhasa gjatë "festës së kosit". Ky sukses e çoi atë direkt në skuadrën propaganduese të zonës Naqy. Kënga e ndryshoi fatin e saj. Në këtë skuadër Solanvanmu së bashku me kolegët e saj shkonte shpesh nga një zonë malore në një zonë tjetër malore, nga një fshat në një fshat tjetër, për t'u dhënë shfaqje blegtorëve e fshatarëve. Gjatë udhëtimeve të gjata në automjet ajo gjithmonë këndonte.

Ajo tha: " Unë ndjej se dhënia e shfajeve në fshat është një gjë shumë interesante. Banorët në disa zona nuk kanë televizorë, sepse janë në zona të humbura malore. Kur këndonim, ata nxorrën magnjetofone për të incizuar zërin tonë, kjo na ka prekur shumë."

Në vitin e Ri të vitit 2002 Solanvanmu shkoi në kryeqendrën e Tibetit Lhasa pas 7-8 ore udhëtimesh me autobus. Kjo nuk ishte hera e parë për të që shkoi në Lhasa, por kësaj here ajo shkoi në Lhasa plot shpresë e ëndërr, që të kërkojë çështjen e fatin e saj me këngën e saj.

Në Stacionin e Televizionit të Tibetit ajo me vetëprezantim iu ngjit skenës së Mbremjes së festës së pranverës së vitit 2002, ku me këngën " Vendlindja e artë" fitoi çmimin e "këngetares më të preferuar nga spektatorët". Kjo ishte e papritur për të, por kjo ia ka forcuar më së tepërmi vendosmerinë për çështjen e saj. Më 7 prill të vitit 2002 Solanvanmu mori vesh se Televizioni Qendror i Kinës do të organizonte konkursin e këngetarëve të rinj dhe u regjistrua për të marrë pjesë në konkursin e kualifikimit në rajonin e Tibetit për këtë konkursin kombëtar të këngetarëve të rinj. Pas kësaj ajo kaloi shumë gara dhe më në fund iu ngjit në skenën e garës finale të Televizionit Qendror Kinez. Kjo ishte hera e parë për të që mori pjesë në konkursin e tillë të madh kombëtar. Ajo ishte shumë e emocionuar, por shumë e përmbajtur dhe nuk tregohej aspak e ndrojtur në skenë. Ajo tha se me të hapur gojën për të kënduar, ajo sikur u kthye ne stepën e pafund të vendlindjes. Zëri i saj i pastër dhe i gjerë ashtu si stepë kishte prekur çdo anëtar të Jurisë dhe çdo spektator para televizionit. Kështu Solanvanmu fitoi çmimin e parë për stilin vokal kombëtar dhe u vlerësua si "këngetarja më e preferuar nga spektatorët".

Gjatë pesë muajve nga mbrëmja e festës së pranverës në Tibet në janar dhe deri në skenën e konkursit kombëtar Solanvanmu ka realizuar hopin cilësor të jetës.

Pasi fitoi këtë çmim, Solanvanmu u transferua në një trupë artistike të Pekinit, e cila sipas dëshirës së saj çoi atë për studime në shkollë të lartë. ( Daming)