Në nëntorin e vitit 2020 Kina njoftoi se nxorri 5.51 milionë qytetarë të saj të fundit nga varfëria absolute. Kjo ishte një arritje historike duke marrë parasysh që vendi ka nxjerrë mbi 850 milionë njerëz nga varfëria gjatë 40 viteve të fundit, sipas të dhënave të Bankës Botërore.

Duke marrë parasysh që varfëria absolute mbetet një problem i madh në botë tani numërohen mbi 567 mijë të pastrehë, arritja e pashembullt e Kinës dhe metodat që përdori për të zhdukur varfërinë absolute meritojnë vëmendje.

Suksesi i Kinës kundër varfërisë është shumëplanësh, i përbërë nga faktorë makro dhe mikro. Të gjithë faktorët megjithatë janë të ndërthurur në mënyrë të ndërthurur me sistemin qeverisës dhe filozofik të Kinës, i cili vepron si themeli makro për suksesin e Kinës në zbutjen e varfërisë ekstreme.

Për shembull, parimi i Kinës për mosndërhyrje në punët e vendeve të tjera funksionon në dy mënyra. Kina nuk kërkon ndryshime politike dhe ekonomike në shtetet e tjera dhe gjithashtu refuzon ndërhyrjen e jashtme në sistemin e saj. Kjo do të thotë që Kina ka aftësinë të veprojë e pavarur nga fuqitë e jashtme dhe të zbatojë politika të përshtatshme për nevojat e saj bazuar në vetëgjykim.

Prandaj, bashkëpunimi i Kinës me kapitalin e huaj ka çuar në punësim dhe marrjen e kapitalit dhe teknologjisë së nevojshme për të zbatuar zbutjen e varfërisë. Sidoqoftë, njëkohësisht marketizimi i Kinës nuk u lejua të diktohej nga konsensusi neoliberal i Uashingtonit, i cili ka çuar në shkatërrimin e shumë ekonomive në Jugun e Botës.

Si e tillë, Kina zbatoi reformat e tregut por mbajti ndërmarrjet e saj të mëdha në pronësi të shtetit që i lejoi Kinës të rishpërndajë burimet në përputhje me rrethanat. Për më tepër, lojtarët në treg nuk lejohen të kafshojnë dorën e atyre që i ushqen.

Forma specifike politike e Kinës lejon planifikimin ekonomik afatgjatë, i cili ka qenë thelbësor për hartimin e strategjive për zbutjen e varfërisë ekstreme. Sikur Kina të binte viktimë e një sistemi liberal demokratik të imponuar nga të huajt, planifikimi afatgjatë për të gjithë do të mohohej nga interesat e kapitalit të cilat i lënë në hije sistemet liberale.

Marrim si shembull kujdesin shëndetësor universal, i cili ushqen zbutjen e varfërisë. Përkundër pasurisë së madhe të ShBA-së, kujdesi shëndetësor i shoqëruar qëndron prapa shteteve të tjera të zhvilluara. Edhe e drejta e kujdesit shëndetësor shoqëror ende kundërshtohet në mënyrë jodemokratike nga kompanitë e mëdha farmaceutike që lobojnë në Capitol Hill.

Në të kundërt, për Kinën, kujdesi shëndetësor i socializuar nuk është çështje "nëse" por "si dhe kur". Në vitin 2009 Kina nisi reformat e kujdesit shëndetësor drejt ndërtimit të mbulimit shëndetësor universal. Kjo çoi në mbulimin bazë të shëndetit nga 22.1 për qind e popullsisë në vitin 2003 në 95.1 për qind në 2013. Gjatë kësaj kohe jetëgjatësia u rrit nga 72 në 76.4 vjet dhe vdekshmëria ra nga 59 në 29 për 100mijë lindje.

Duke vazhduar nga përparimet e Kinës në garantimin e kujdesit shëndetësor universal është strategjia "Shëndetësia Kinë 2030" e cila synon të zgjidhë problemet e identifikueshme të kujdesit shëndetësor të Kinës. Kjo përfshin përmirësimin e cilësisë së shërbimit, forcimin e mbrojtjes financiare dhe rritjen e cilësisë së kujdesit mjekësor.

Siç shihet, asnjë sistem tjetër politiko-ekonomik nuk ka nxjerrë kaq shumë njerëz nga varfëria në kaq kohë rekord. Nëse Kina do të jetë e suksesshme në planin e saj afatgjatë të kujdesit shëndetësor 2030, atëherë ajo do të bëjë hapa të mëdha jo vetëm në zbutjen e varfërisë ekstreme, por edhe në sigurimin që njerëzit të mos bien përsëri në të.

Fryma brenda sistemit që është filozofia qeverisëse e Kinës gjithashtu luan një rol të rëndësishëm.

Kjo është në kontrast me kapitalizmin, i cili e sheh jetën si një luftë darviniane, ku të varfërit në vetvete meritojnë të jenë të varfër. Një qëndrim i tillë mund të lehtësojë përgjegjësinë e qeverisë për varfërinë, e cila shihet si një fenomen natyror.

Fryma ose identiteti i sistemit politik-ekonomik të një kombi reflektohet në masmediat e tij. Në Perëndim, lajmet sillen rreth kujt të dënohet, pushtohet dhe sanksionohet. Në të kundërt, në Kinë media e lajmeve është përqendruar kryesisht në përmirësimin e jetesës së qytetarëve të Kinës dhe zhvillimin e vendit në tërësi.

Qëllimi i zbutjes së varfërisë ekstreme deri në vitin 2020 u mor seriozisht dhe të gjitha mënyrat e masave u zbatuan për të arritur këtë qëllim.

Në Perëndim, njerëzit shihen si tepricë e procesit historik. Ata janë "qenie njerëzore" ku historia vepron objektivisht mbi ta, por nuk është pjesë e tyre. Kështu, historia është konceptuar si një forcë universale e padukshme dhe objektive që sjell "ndriçimin".

Në të kundërt, në Kinë, njeriu është konceptuar si krijues i historisë. Ata janë "krijues njerëzish" të cilët kanë aftësinë e qenësishme për të transformuar kushtet e tyre shoqërore për më mirë. Në këtë konceptim të vendit të njeriut në botë, varfëria nuk është diçka që ekziston përgjithmonë si një gjendje natyrore, por është diçka që njeriu ka aftësinë e qenësishme për të kapërcyer.

Ky konceptim i botës mund të duket i parëndësishëm, por pa të nuk mund të ndodhë asnjë zbutje e varfërisë. Kjo sepse nëse dikush është mbërthyer në dogmën e të besuarit nuk është në gjendje të ndryshojë gjendjen e tyre materiale, atëherë pason një profeci e vetë-përmbushjes së ngecjes materiale.