Në disa vende dhe rajone të pazhvilluara ekonomikisht, ekzistojnë vështirësi të shumta për zhvillimin e sporteve të njerëzve me aftësi të kufizuara fizike. Për shembull, atleti panamez Said Gomez, i stërvitur mirë nga trajneri Hugo Lombardo, ka fituar gjithsej 8 medalje në lojërat paralimpike të kaluara, por ai dhe trajneri i tij nuk dinë se nga të marrin financim ekonomik.

"Qeveria nuk na jep shumë përkrahje. Në shumë raste ne paguajmë vetë për blerjen e mjeteve të stërvitjes dhe për shpenzimet e tjera. Të afërmit tanë ankohen për këtë, por ne nuk heqim dorë. Është mirë që, duke filluar nga viti i kaluar, gjendja po ndryshon dhe Komiteti Paralimpik Kombëtar na dha një sasi parash, që të bëjmë përgatitje për të marrë pjesë në Lojërat Paralimpike të vitit 2008 në Pekin."

Kur fondet janë të pamjaftueshme, është e vështirë të sigurohen pajisjet e stërvitjes. Dihet nga të gjithë se edhe qitja me shigjetë, që është vetëm një sport për amatorë, kërkon mjete dhe mekanizma të shtrenjta dhe konsiderohet si një sport me shpenzime të larta. Prandaj, pa përkrahje të fuqishme financiare, është e vështirë që qitja me shigjetë të zhvillohet si një sport afatgjatë. Për një nxënëse të shkollës së mesme, është veçanërisht serioz problemi financiar i stërvitjes në qitjen me shigjetë. E kemi fjalën për sportisten 16-vjeçare gjermane Katarina Shet, e cila tha se ajo ka 12 vjet që stërvitet 5 herë në javë për këtë sport. Ajo ka vazhduar me këmbëngulje deri tani dhe hyri në fushën e garave të lojërave paralimpike në saje të përkrahjes së gjyshit të saj.

"Unë marr financim kryesisht nga gjyshi im. Sigurisht marr njëfarë ndihme edhe nga Shoqata Gjermane e hedhjes së shigjetës, kam Harxhuar mjaft kohë për stërvitje, por këtë e bëra plotësisht me dëshirën time, sepse ky sport më pëlqen shumë."

Në krahasim me sportistët nga vendet me ekonomi të zhvilluar, siç është Gjermania, sportistët nga disa vende të pazhvilluara afrikane kanë më shumë vështirësi. Peshëngritësi Bili Sengedo nga Uganda dhe trajneri i tij Seruvagi Haruna erdhën në Pekin për të marrë pjesë në lojërat paralimpike pasi kapërcyen vështirësi të shumta, që të tjerët nuk i përfytyrojnë dot. Bili pagoi vetë të gjitha shpenzimet e stërvitjes, sepse qeveria e Ugandës nuk ofron dot përkrahje ekonomike për zhvillimin e sporteve të njerëzve me aftësi të kufizuara fizike për shkak të ekonomisë së pazhvilluar të këtij vendi. Për shkak të mungesës së mjeteve të domosdoshme të stërvitjes, Bili ka marrë disa materiale të hedhura nga uzina, si një shufër hekuri dhe disa disqe çeliku të rrotave të automjeteve, dhe i përdor si shtangë peshëngritjeje. Gjatë stërvitjes, ai i lidh të dy këmbët bashkë në një krevat të vjetër dhe bën ushtrime në mënyrë të përsëritur me këtë "shtangë" që e ka bërë ai vetë me materiale të hedhura. Për këtë, foli trajneri i tij Haruna.

"Është e vërtetë se jemi ndeshur me vështirësi të shumta. Por një gjë e rëndësishme na ka ndihmuar. Kjo do të thotë se kur vendos të marrësh pjesë në garat e lojërave paralimpike, duhet t'i shkrish këto gara dhe shpirtin tënd në një të tërë. Pikërisht duke vepruar me këtë frymë, ne kemi kapërcyer vështirësitë dhe kemi këmbëngulur deri tani."

Në kushtet kaq të vështira, disa sportistë afrikanë korrën suksese të kënaqshme. Bregu i Fildishte ka dërguar tre sportistë për të marrë pjesë në Lojërat Paralimpike të Pekinit. Njëri prej tyre është edhe Oumar Kone, që mori pjesë në vrapimin 400 metra dhe 800 metra për meshkuj të kategorisë T46. Ai tha se ata janë mbështetur te besimi i patundur. Në kushtet shumta të vështira, ata fituan 3 medalje të arta në lojërat paralimpike të kaluara. Kësaj here, ata erdhën duke ruajtur të njëjtën frymë.

"Ne nuk kemi pasur as vegla sportive dhe as këpucë. Kemi vazhduar stërvitjen duke përdorur ato gjëra që kemi dhe duke ruajtur besimin tonë të bukur për fitore. Me të vërtetë na mungojnë veglat sportive të domosdoshme. Megjithatë kemi fituar 3 medalje të artë dhe një medalje të bronztë. Sportisti ynë, që fitoi një medalje të bronztë në Lojërat Paralimpike të Sidneit, nuk erdhi kësaj here vetëm sepse i mungonin paratë. Ne shpresojmë se do të përpiqemi këtu për të korrur sukses të mirë."

Përveç faktorëve të mungesës së mjeteve dhe terreneve, sportet e njerëzve me aftësi të kufizuara fizike në disa vende zhvillohen ngadalë për shkak se kësaj çështjeje nuk i kushtohet rëndësi. Jani Ida, teniste indoneziane në karrige me rrota, që është lojtarja më e mirë e këtij sporti në vendin e saj, tha se para disa vjetëve ky sport nuk zhvillohej gjerësisht në Indonezi, prandaj ajo ndërpreu stërvitjen për një kohë. Më pas, shteti i kushtoi rëndësi zhvillimit të sporteve të tyre dhe ajo u kthye në fushën e stërvitjes. Përkrahja e qeverisë i dha shkas zhvillimit të këtyre sporteve.

"Para disa vjetëve, në Indonezi nuk organizoheshin fare ndeshje të tenisit në karrige me rrota. Vetëm në spartakiadën kombëtare të njerëzve me të meta fizike, vura re se tani i kushtohet rëndësi edhe kësaj çështjeje, sepse sportistët që fitojnë titullin e kampionit mund të bëhen zyrtarë shtetërorë. Kam vënë re se qeveria jonë shpreson se njerëzit si ne do të gëzojnë të njëjtat kushte me njerëzit e shëndetshëm."

Duke marrë vesh vështirësitë që kanë kapërcyer këta sportistë në rrugën e zhvillimit të sporteve të tyre, ne nuk mund të mos presim me duartrokitje të zjarrta paraqitjen e tyre të mrekullueshme në Lojërat Paralimpike të Pekinit. (Zheng)