Përmbajtja e 5 parimeve të bashkekzistencës paqesore është: respektimi reciprok i sovranitetit dhe i tërësisë territoriale, moscenimi i njeri-tjetrit, mosndërhyrja e punëve të brendshme të njeri-tjetrit, barazia e leverdia reciproke dhe bashkekzistenca paqesore.

Këto 5 parime janë paraqitur nga i ndjeri kryeministër i Kinës Çu Enlai në fund të vitit 1953 gjatë takimit me delegacionin indian që u ndodh për vizitë në Kinë. Atëherë, delegacioni i qeverisë kineze dhe delegacioni i qeverisë indiane zhvilluan, në Pekin, bisedime për marrëdhëniet kino-indiane në Tibet. Më 31 dhjetor pasdite, kryeministri Çu Enlai u takua me delegacionin e Indisë dhe gjatë bisedimeve paraqiti plotësisht për herë të parë 5 parimet e bashkekzistencës paqesore. Më 29 prill të vitit 1954, Kina dhe India publikuan komunikatën e bisedimeve dhe nënshkruan "Marrëveshjen midis administratës lokale tibetiane dhe Indisë për tregti dhe komunikacion". Qeveritë e të dyja vendeve ranë dakord që t'i përfshinin 5 parimet e bashkekzistencës paqesore në komunikatë dhe marrëveshje dhe i konsideruan ato si kriter në drejtimin e marrëdhënieve midis dy vendeve. Në qershor të këtij viti, kryeministri Çu vizitoi me radhë Indinë dhe Birmaninë. Në komunikatat e përbashkëta, që kryeministri Çu publikoi përkatësisht me kryeministrin e Indisë Nehru dhe me kryeministrin e Birmanisë Onu, u përfshinë këto parime dhe u përcaktua më tej se këto parime janë të përshtatshme edhe për marrëdhëniet me vende të tjera aziatike dhe botërore. 

Nga 18 deri më 24 prill të vitit 1955, në Bandong të Indonezisë u zhvillua Konferenca Azi-Afrikë, ku morën pjesë 29 vende e rajone. Në këtë konferencë u publikua i njohuri "Manifesti mbi nxitjen e paqes e bashkëpunimit të botës" dhe 10 parimet e marrëdhënieve ndërkombëtare, të paraqitura në këtë manifest, përfshijnë të gjithë përmbatja e 5 parimeve të bashkekzistencës paqesore. Në vitin 1957, kryetari Mao Cedun i deklaroi solemnisht në Moskë të gjithë botës se Kina është e vendosur që të gjitha vendet të zbatojnë 5 parimet e bashkekzistencës paqesore. Në fund të vitit 1963 e në fillim të vitit 1964, gjatë vizitës së kryeministrit Çu Enlai në 14 vende aziatike, afrikane dhe evropiane, ai paraqiti 8 parimet e Kinës për ndihmë ekonomike dhe  kështu ai i zgjeroi 5 parimet në fushën ekonomike. Në vitin 1974, në sesionin e posaçëm të Asamblesë së OKB-së, Ten Siaopini theksoi edhe një herë se marrëdhëniet politike e ekonomike midis vendeve duehet të bazohen në 5 parimet e bashkekzistencës paqesore. Në vitin 1988, ai paraqiti më qartë propozimin që të krijohet një strukturë e re politike e ekonomike ndërkombëtare në bazë të 5 parimeve.

5 parimet e bashkekzistencës paqesore janë pranuar gradualisht nga pjesa dërrmuese e vendeve të botës. Ato jo vetëm mishërohen në shumë traktate dypalëshe, por edhe janë konfirmuar në shumë traktate shumëpalëshe e dokumente ndërkombëtare. 

Gjatë 50 vjetëve, 5 parimet e bashkekzistencës paqesore u kanë rezistuar provave të ndryshimeve ndërkombëtare dhe kanë luajtur rol kolosal në bashkëpunim miqësor ndërkombëtar, duke treguar forcë të madhe jetike. Kina është jo vetëm nismëtare e 5 parimeve, por edhe ndjekëse besnike e tyre. Në bazë të këtye parimeve, Kina ka zgjidhur problemet e kufirit me pjesën dërrmuese të vendeve fqinje dhe ka vendosur marrëdhënie diplomatike me 166 vende në botë. (Wang Lei)